Ο όρος slacktivism προέρχεται από τις λέξεις slacker (τεμπέλης, νωθρός) και activism (ακτιβισμός), και μπορεί να αποδοθεί, φαντάζομαι, στα ελληνικά ως «σλακτιβισμός» ή «ακτιβισμός του καναπέ». Σε κάποιες σελίδες είδα να το μεταφράζουν και «νωθρακτιβισμό». Ορίζει όλα αυτά που μπορεί να κάνει κανείς για να δηλώσει την υποστήριξή του σε κάποιον φιλανθρωπικό / φιλοζωικό / κοινωνικό σκοπό, ή να διαμαρτυρηθεί για κάποιο υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα, χωρίς όμως να χρειαστεί να κουραστεί ή να θυσιάσει ενέργεια, χρήματα ή χρόνο. Ο σλακτιβιστής νιώθει ότι συμμετέχει στον σκοπό που υποστηρίζει ή συμβάλλει στην επίλυση του προβλήματος που τον απασχολεί, ενώ στην πραγματικότητα οι πράξεις του δεν έχουν άλλο αντίκρισμα, πέρα από το φούσκωμα του εγώ του και τον εφησυχασμό της συνείδησής του.
Το ίντερνετ έχει διευκολύνει πολύ τον ακτιβισμό του καναπέ. Πλέον, με λίγα κλικ, ο καθένας μπορεί να θεωρήσει ότι έχει κάνει το κοινωνικό (ανθρωπιστικό, φιλοζωικό κ.λπ.) καθήκον του, και να νιώσει καλά – και ίσως λίγο ανώτερος από άλλους, που δεν συμμετέχουν στον ξεκούραστο αγώνα του.
Παραδείγματα σλακτιβισμού μπορεί να είναι οι διαδικτυακές συλλογές υπογραφών (petitions), η συμμετοχή σε διάφορα γκρουπς στο facebook με φιλανθρωπικό / φιλοζωικό κ.λπ. χαρακτήρα, η κοινοποίηση διάφορων μηνυμάτων, στάτους κ.ο.κ.
Εγώ, λοιπόν, που δεν έχω καμία διάθεση να βγω από το σπίτι και να αγωνιστώ για τους σκοπούς μου, παρότι τους υποστηρίζω με σθένος, κάνω τα κλικ μου, γράφω το όνομά μου σε ηλεκτρονικές συλλογές υπογραφών (που δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να ληφθούν υπόψη από κανέναν), κοινοποιώ τα μηνύματά μου κατά του ρατσισμού (π.χ.), και πέφτω για ύπνο πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου. Δεν έκανα κανένα κακό. Είναι, όμως, έτσι; Ή μήπως ο σλακτιβισμός κάνει περισσότερο κακό σ’ εμάς τους ίδιους και στους διάφορους σκοπούς, παρά καλό στο υπερτροφικό μας εγώ;
Και, τέλος πάντων, υπάρχει τρόπος να κάνουμε πραγματικά κάτι (να βοηθήσουμε π.χ. τον οποιονδήποτε) χωρίς να κουνηθούμε από τη θέση μας, και χωρίς να βάλουμε το χέρι στην τσέπη μας; Έχει πιάσει ποτέ τόπο κάποια petition; Η αλλαγή της φωτογραφίας προφίλ στο facebook με το σήμα κατά του AIDS ή του καρκίνου του μαστού, μπορεί με οποιονδήποτε, έμμεσο έστω και μικρό τρόπο, να βοηθήσει τους ανθρώπους που υποφέρουν; Ένα παράδειγμα είναι οι κοινοποιήσεις των ανακοινώσεων του Amber Alert ή των αγγελιών απώλειας / υιοθεσίας ζώων. Ενημέρωση, εντάξει. Ο διαμοιρασμός της πληροφορίας είναι σπουδαίο πράγμα. Υπάρχει κάτι άλλο;
Γενικά ποιες είναι οι σκέψεις σας;
*Φυσικά, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ όλα αυτά. Έχω συμμετάσχει, όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι, σε ηλεκτρονικές διαμαρτυρίες και άλλα πιθανόν άχρηστα.
Το ίντερνετ έχει διευκολύνει πολύ τον ακτιβισμό του καναπέ. Πλέον, με λίγα κλικ, ο καθένας μπορεί να θεωρήσει ότι έχει κάνει το κοινωνικό (ανθρωπιστικό, φιλοζωικό κ.λπ.) καθήκον του, και να νιώσει καλά – και ίσως λίγο ανώτερος από άλλους, που δεν συμμετέχουν στον ξεκούραστο αγώνα του.
Παραδείγματα σλακτιβισμού μπορεί να είναι οι διαδικτυακές συλλογές υπογραφών (petitions), η συμμετοχή σε διάφορα γκρουπς στο facebook με φιλανθρωπικό / φιλοζωικό κ.λπ. χαρακτήρα, η κοινοποίηση διάφορων μηνυμάτων, στάτους κ.ο.κ.
Εγώ, λοιπόν, που δεν έχω καμία διάθεση να βγω από το σπίτι και να αγωνιστώ για τους σκοπούς μου, παρότι τους υποστηρίζω με σθένος, κάνω τα κλικ μου, γράφω το όνομά μου σε ηλεκτρονικές συλλογές υπογραφών (που δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να ληφθούν υπόψη από κανέναν), κοινοποιώ τα μηνύματά μου κατά του ρατσισμού (π.χ.), και πέφτω για ύπνο πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό μου. Δεν έκανα κανένα κακό. Είναι, όμως, έτσι; Ή μήπως ο σλακτιβισμός κάνει περισσότερο κακό σ’ εμάς τους ίδιους και στους διάφορους σκοπούς, παρά καλό στο υπερτροφικό μας εγώ;
Και, τέλος πάντων, υπάρχει τρόπος να κάνουμε πραγματικά κάτι (να βοηθήσουμε π.χ. τον οποιονδήποτε) χωρίς να κουνηθούμε από τη θέση μας, και χωρίς να βάλουμε το χέρι στην τσέπη μας; Έχει πιάσει ποτέ τόπο κάποια petition; Η αλλαγή της φωτογραφίας προφίλ στο facebook με το σήμα κατά του AIDS ή του καρκίνου του μαστού, μπορεί με οποιονδήποτε, έμμεσο έστω και μικρό τρόπο, να βοηθήσει τους ανθρώπους που υποφέρουν; Ένα παράδειγμα είναι οι κοινοποιήσεις των ανακοινώσεων του Amber Alert ή των αγγελιών απώλειας / υιοθεσίας ζώων. Ενημέρωση, εντάξει. Ο διαμοιρασμός της πληροφορίας είναι σπουδαίο πράγμα. Υπάρχει κάτι άλλο;
Γενικά ποιες είναι οι σκέψεις σας;
*Φυσικά, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ όλα αυτά. Έχω συμμετάσχει, όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι, σε ηλεκτρονικές διαμαρτυρίες και άλλα πιθανόν άχρηστα.
