Το ειχα πετυχει τυχαια Ιπποποταμε να το παιζει η τηλεοραση. Δεν το ειχα δει καθολου δεν τα πολυβλεπω τα animation.
To καλύτερο και το χειρότερο που διάβασα μέσα στο 2016!
- Thread starter Ίζι
- Start date
Το αγαπημένο μου αυτής της χρονιάς είναι μακράν οι Άθλιοι του Ουγκώ. Μερικά ακόμα που αγάπησα είναι Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι του Μίλαν Κούντερα, Ένα Δικό σου Δωμάτιο της Βιρτζίνια Γουλφ και τα κόμιξ Δημοκρατία και Περσέπολις.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση φέτος ήταν μάλλον Ο Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί, το οποίο μου φάνηκε σαν ένα κακό, κακό φάνφικ...
Η μεγαλύτερη απογοήτευση φέτος ήταν μάλλον Ο Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί, το οποίο μου φάνηκε σαν ένα κακό, κακό φάνφικ...
Γεια κι από μένα!!Τα καλύτερα του '16 με σειρά λατρείας ήταν:
1) Confiteor, Ζαουμε Καμπρέ
2) Περί τυφλότητος, Ζοζέ Σαραμάγκου
3) Ανατολικά της Εδέμ, Τζον Στάινμπεκ
Στα χειρότερα πρώτο με διαφορά έρχεται το "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν" του Τομ Ρόμπινς, που γενικότερα μ' αρέσει η γραφή του, αλλά στο συγκεκριμένο πολύ ξέφυγε.
Άλλη αποτυχία το Eroica του Κ. Πολίτη (10 σελίδες άντεξα και το παράτησα)και ο "Θαυμαστός καινούριος κόσμος" του Χάξλεϋ (το διάβασα όλο αλλά
).Απογοητεύτηκα και 'γω με το Χάρυ Πότερ και το καταραμένο παιδί, αλλά δε θα το έλεγα και απαράδεκτο.
Γειά σου Μπισκότο!!ο "Θαυμαστός καινούριος κόσμος" του Χάξλεϋ (το διάβασα όλο αλλά
Γιατί έτσι με τον Χάξλευ;;;
Το πρόβλημα μου με τον Χαξλευ ήταν ότι το περίμενα τελείως διαφορετικό. Παρόλο που η ιδέα του βιβλίου ήταν φοβερή, νομίζω ότι οι χαρακτήρες δεν εξελίχθηκαν, εκτός απ τον Άγριο, που ήταν και ο μόνος που συμπαθησα. Επίσης σε αρκετά σημεία βάρεθηκα.
Με τις καουμποισσες απηυδησα. Ναι είχε κάποια αστεία σημεία, αλλά δεν αντεχα να διαβάζω για 30 σελίδες πόσο χαρούμενη ήταν η τυπισσα με το δάχτυλο της και τις ασκήσεις που έκανε. Το μόνο του Ρομπινς μέχρι στιγμής που δε μου άρεσε.Κριμα κρίμα...
Με τις καουμποισσες απηυδησα. Ναι είχε κάποια αστεία σημεία, αλλά δεν αντεχα να διαβάζω για 30 σελίδες πόσο χαρούμενη ήταν η τυπισσα με το δάχτυλο της και τις ασκήσεις που έκανε. Το μόνο του Ρομπινς μέχρι στιγμής που δε μου άρεσε.Κριμα κρίμα...
Για μένα ο άγριος είναι απ' τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει σε βιβλίο. Πάντως το βιβλίο μου άρεσε (αν και δεν με ενθουσίασε).
Last edited:
Το πιο σημαντικό γεγονός στην δική μου λογοτεχνική χρονιά ηταν η γνωριμια μου με έναν σπουδαιο συγγραφεα. Με τον Τζων Σταινμπεκ που εγινε απο τους πιο αγαπημενους μου. Τωρα οσον αφορα τα καλυτερα/χειρότερα ειναι:
Τα καλυτερα:
Τα σταφυλια της οργης - Τζων Σταινμπεκ
Ανατολικα της Εδεμ - Τζων Σταινμπεκ
Η λεσχη των αθεραπευτα αισιοδοξων - Ζαν Μισελ Γκενασια
Σκακιστική νουβέλα - Στεφαν Τσβαιχ
Τα χειρότερα:
Το ρεπερτόριο της Ανοιξης - Μανιωτης Γιώργος
Το μαγαζακι των αυτοκτονιων - Ζαν Τολέ
Τα καλυτερα:
Τα σταφυλια της οργης - Τζων Σταινμπεκ
Ανατολικα της Εδεμ - Τζων Σταινμπεκ
Η λεσχη των αθεραπευτα αισιοδοξων - Ζαν Μισελ Γκενασια
Σκακιστική νουβέλα - Στεφαν Τσβαιχ
Τα χειρότερα:
Το ρεπερτόριο της Ανοιξης - Μανιωτης Γιώργος
Το μαγαζακι των αυτοκτονιων - Ζαν Τολέ
Το καλύτερο: Με διαφορά από το δεύτερο το καλύτερο βιβλίο που διάβασα το 2016 (χάρη στον Νικολα the kid) είναι το Τούνελ του Ernesto Sabato εξαιρετική ιστορία με πολύ δυνατούς χαρακτήρες
Το χειρότερο: Εδώ μετά από σκέψη θα καταλήξω στον Ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία του Robert Fisher τέλος για μένα τα "αισιόδοξα" βιβλία - "μάθημα ζωής"
Αναπληρωματικά καλύτερα:
Αστραδενή της Ευγενίας Φακίνου
Τα παιδιά του Γκεμπελάουι του Naguib Mahfouz
Αναπληρωματικά χειρότερα:
Ο κύκλος με τη κιμωλία - Bertolt Brecht
Μέλμοθ ο περιπλανώμενος - Charles Robert Maturin
Το χειρότερο: Εδώ μετά από σκέψη θα καταλήξω στον Ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία του Robert Fisher τέλος για μένα τα "αισιόδοξα" βιβλία - "μάθημα ζωής"
Αναπληρωματικά καλύτερα:
Αστραδενή της Ευγενίας Φακίνου
Τα παιδιά του Γκεμπελάουι του Naguib Mahfouz
Αναπληρωματικά χειρότερα:
Ο κύκλος με τη κιμωλία - Bertolt Brecht
Μέλμοθ ο περιπλανώμενος - Charles Robert Maturin
Last edited:
Το καλύτερο της χρονιάς ειναι -με διαφορά- το Αβεσσαλώμ Αβεσσαλώμ.
-Confiteror, Jaume Cambre
-Γιάκομπ φον Γκούντεν, Robert Walser
-Νυχτα, Ellie Wiesel
-Εάν αυτό ειναι ο άνθρωπος, Primo Levi
-Μόνος στο Βερολίνo, Hans Fallada (see a pattern here?)
-Αυτοπροσωπογραφία, Edouard Leve
Το χειρότερο, ο αδιάφορος του Προυστ.
Κι απο κοντα, οι Εικόνες απο τη ζωή στο χωριό.
Κανενα απο τα βιβλία που διάβασα δεν ηταν πραγματικά κακό, μετρια εως αδιάφορα ειναι πιο σωστος χαρακτηρισμός. Και κανα δυο (Ο Ντέμιαν και το Αναποδα) που πραγματικά δεν έχω καταλήξει αν μου άρεσαν ή όχι.
-Confiteror, Jaume Cambre
-Γιάκομπ φον Γκούντεν, Robert Walser
-Νυχτα, Ellie Wiesel
-Εάν αυτό ειναι ο άνθρωπος, Primo Levi
-Μόνος στο Βερολίνo, Hans Fallada (see a pattern here?)
-Αυτοπροσωπογραφία, Edouard Leve
Το χειρότερο, ο αδιάφορος του Προυστ.
Κι απο κοντα, οι Εικόνες απο τη ζωή στο χωριό.
Κανενα απο τα βιβλία που διάβασα δεν ηταν πραγματικά κακό, μετρια εως αδιάφορα ειναι πιο σωστος χαρακτηρισμός. Και κανα δυο (Ο Ντέμιαν και το Αναποδα) που πραγματικά δεν έχω καταλήξει αν μου άρεσαν ή όχι.
Last edited:
Ξέχασα κάποια βιβλία που διάβασα και θα ήθελα να συμπληρώσω σε αυτά που μου άρεσαν το βιβλίο του Σολ Μπέλλοου ,εκδ Καστανιώτη ,Οι περιπέτειες του Ώγκι Μαρτς .Ένα βιβλίο διαφορετικό από τα άλλα του Μπέλλοου ,που βουτάει στην αμερικάνικη παράδοση του Μαρκ Τουαίν και του Φώκνερ ,για να περιγράψει τις περιπέτειες ενός φτωχού μετανάστη από τον Βορρά στην κατάβαση του προς τον Νότο .Παιγνιώδες ,χαρούμενο αλλά και πικρό .
Δεν με εντυπωσίασε ,αν και μεγάλο σε όγκο .το Η Πόλη στις φλόγες ,του Γκαρθ Ρισκ Χάλλμπεργκ .Κάποιες στιγμές γινόταν κουραστικό και θα μπορούσε να ήταν μικρότερο κατά αρκετές σελίδες .Με εκνευρίζει μερικές φορές που η κριτική ψάχνει το Νέο Μεγάλο Αμερικάνικο Μυθιστόρημα σε βιβλία με πολλές σελίδες ,λες και ο μεγάλος όγκος είναι απαραίτητος για να χαρακτηριστεί ένα μυθιστόρημα ''Μεγάλο'' .
Δεν με εντυπωσίασε ,αν και μεγάλο σε όγκο .το Η Πόλη στις φλόγες ,του Γκαρθ Ρισκ Χάλλμπεργκ .Κάποιες στιγμές γινόταν κουραστικό και θα μπορούσε να ήταν μικρότερο κατά αρκετές σελίδες .Με εκνευρίζει μερικές φορές που η κριτική ψάχνει το Νέο Μεγάλο Αμερικάνικο Μυθιστόρημα σε βιβλία με πολλές σελίδες ,λες και ο μεγάλος όγκος είναι απαραίτητος για να χαρακτηριστεί ένα μυθιστόρημα ''Μεγάλο'' .
Παράδοξε συγγνώμη, τώρα είδα το σχόλιό σου! Διάβασα τη μετάφραση του Κοτζιούλα, από τις εκδόσεις Δαρεμά!
Χρονια πολλα και καλα σε ολους παιδια! Καλη χρονια!
Λοιπον...Τα καλυτερα της χρονια που φευγει...
Αννα Καρενινα - Τολστοι
Ανατολικα της Εδεμ- Σταινμπεκ
Confiteor- Καμπρε
Η νυχτα - Βιζελ
Αναφορα στον Γκρεκο- Καζαντζακης
και το χειριστο
Ο τροπικος του καρκινου-Μιλερ
Λοιπον...Τα καλυτερα της χρονια που φευγει...
Αννα Καρενινα - Τολστοι
Ανατολικα της Εδεμ- Σταινμπεκ
Confiteor- Καμπρε
Η νυχτα - Βιζελ
Αναφορα στον Γκρεκο- Καζαντζακης
και το χειριστο
Ο τροπικος του καρκινου-Μιλερ
Περίμενα να φύγει εντελώς το 2016 πριν κάνω τον απολογισμό μου γιατί δεν ήξερα τι θα διάβαζα μέχρι την τελευταία στιγμή κι όπως αποδείχθηκε, καλά έκανα.
Γενικά ήταν μια περίεργη χρονιά, διάβασα πολλά βιβλία ( 37 στο σύνολο) αλλά και παράτησα κι άλλα τόσα μάλλον.
Τέλος πάντων, πάμε στη λίστα μου με τα καλύτερα και τα χειρότερα του 2016:
Ο Μαύρος Πύργος- Στίβεν Κινγκ. Οκ, εδώ κλέβω λιγάκι γιατί ''χρωστάω'' ακόμα τον τελευταίο τόμο της σειράς αλλα και πάλι μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω οτι ο Μαύρος Πύργος είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ο Στίβεν Κινγκ με αποκορύφωμα για μένα το 4ο βιβλιο της σειράς Ο Μάγος και η Γυάλινη Σφαίρα. Κάπου πήγα να χάσω το ενδιαφέρον μου με τους Λύκος της Κάλλα αλλά το αποδίδω στο γεγονός ότι διάβαζα σερί τα βιβλία και λογικά κάποια στιγμή με κούρασε το ίδιο σκηνικό. Γι' αυτό και το παράτησα και το ξαναέπιασα μετά από ένα μεγάλο διάλλειμα, κι όπως το περίμενα αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου.
Ο Χιονάνθρωπος- Γιο Νέσμπο. Φέτος ήταν η χρονιά του Χάρι Χόλε χωρίς αμφιβολία, πέρασα ένα απίστευτο καλοκαίρι με τις περιπέτειες του, σάσπενς, χιούμορ και πολλή δράση. Διάβασα τις 9 από τις 10 περιπέτειες του επιθεωρητή Χόλε και ξεχώρισα τον Χιονάνθρωπο.
Βαλές Πίκα- Μπορίς Ακούνιν. Ο Μπορίς Ακούνιν με βρήκε σε μια φάση που είχα κολλήσει άσχημα με το διάβασμα, δεν με τράβαγε τίποτα, παρατούσα το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Ώσπου ξεκίνησα αυτό το βιβλιαράκι που μου άνοιξε ξανά την όρεξη για διάβασμα. Πρόκειται για αστυνομική ιστορία τοποθετημένη στην τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα, με πολύ χιούμορ κι αρκετές ανατροπές. Μια μίξη απο Γκογκολ και Αγκάθα Κρίστι θα' λεγα. Μετ'α διάβασα κι άλλες τρεις νουβέλες του συγγραφέα οι οποίες ήταν στο ίδιο πνευμα με το πρώτο και μου άρεσαν αρκετά.
Confiteor- Ζαουμε Καμπρε. Ναι, είναι το πιο διαφημισμένο βιβλίο φέτος, το απόλυτο εκδοτικό φαινόμενο της χρονιάς που μας πέρασε, έχει τις καλύτερες κριτικές από κριτικούς αλλά κι από αναγνώστες, κι όχι χωρίς λόγο. Δικαιολογεί απόλυτα τη φήμη του κι είμαι σίγουρος ότι αυτό το βιβλίο ,με την τόσο περίεργη γραφή, με τους τόσο γοητευτικούς χαρακτήρες θα γίνε κλασσικό στο μέλλον.
Γυάλλινος Κόσμος- Τένεσι Γουίλιαμς. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό που διάβασα στη ζωή μου και με εισήγαγε με τον καλύτερο τρόπο σε έναν κόσμο που κάποτε απέφευγα και σνόμπαρα, αυτόν του θεάτρου. Δεν θα μπω σε λεπτομέρεις γιατί έχω κάνει ήδη παρυοσίαση κάπου εδώ στη Λέσχη. Ο Γυάλινος Κόσμος μου έδωσε το ερέθισμα να διαβάσω κι άλλα θεατρικά ( Μίλλερ, Τσέχωφ, Ιψεν) τα οποία μου άρεσαν εξίσου, το καθένα με τον δικο του ξεχωριστό τρόπο.
Όταν Σκοτώνουν Τα Κοτσύφια- Χάρπερ Λι. Ένα κλασσικό βιβλίο που ήθελα πάντα να διαβάσω αλλά όλο δεν ερχόταν η σειρά του, ώσπου επιτέλους φέτος το έπιασα στα χέρια μου και το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Είναι πλέον στα πιο αγαπημένα μου βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ.
Σολάρις του Στανισλάβ Λεμ και Τα Χρονικά του Άρη του Ray Bradbury. Δύο βιβλία που με τα οποία γνώρισα τον κόσμο της ΕΦ και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις δίνοντας μυ το έναυσμα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό το είδος.
Τώρα ας πιάσω το φτυάρι και να θάψω δύο βιβλία που δεν μου άρεσαν καθόλου.
Αρμαντέϊλ- Γουίλκι Κόλινς. Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλη απογοήτευση. Πολύ ενδιαφέρουσα κεντρική ιστορία δωσμένη με τον πιο αδιάφορο τρόπο. Στην εφηβεία μου είχα διαβάσει την Γυναίκα με τα 'Ασπρα του Κόλινς το οποίο θυμάμαι μου άρεσε πολύ και περίμενα κάτι αντίστοιχο κι από το Αρμαντέιλ. Δυστυχώς το βρήκα πολυ φλύαρο, με αδιάφορους εως εκνευριστικούς χαρακτηρες και καθόλου αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Το διάβαζα κι έκλαιγα ταυτόχρονα τα λεφτά μου.
Η Καρδερίνα- Ντονα Ταρτ. Μακράν από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει όχι μόνο φέτος αλλά και σε όλη την ζωή μου. Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Αυτά μας πρόσφερε η Ταρτ με λίγη ιστορία Τέχνης, λίγα ναρκωτικά, έναν ήρωα wanna be Όλιβερ Τουιστ+ Χόλντεν, λίγο άνευρο χιούμορ, να μην τα πολυλογώ: δεν μου άρεσε καθόλου.
Αυτά για φέτος, ελπίζω το 2017 να διαβάσω μόνο καλά βιβλία.
Γενικά ήταν μια περίεργη χρονιά, διάβασα πολλά βιβλία ( 37 στο σύνολο) αλλά και παράτησα κι άλλα τόσα μάλλον.
Τέλος πάντων, πάμε στη λίστα μου με τα καλύτερα και τα χειρότερα του 2016:Ο Μαύρος Πύργος- Στίβεν Κινγκ. Οκ, εδώ κλέβω λιγάκι γιατί ''χρωστάω'' ακόμα τον τελευταίο τόμο της σειράς αλλα και πάλι μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω οτι ο Μαύρος Πύργος είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ο Στίβεν Κινγκ με αποκορύφωμα για μένα το 4ο βιβλιο της σειράς Ο Μάγος και η Γυάλινη Σφαίρα. Κάπου πήγα να χάσω το ενδιαφέρον μου με τους Λύκος της Κάλλα αλλά το αποδίδω στο γεγονός ότι διάβαζα σερί τα βιβλία και λογικά κάποια στιγμή με κούρασε το ίδιο σκηνικό. Γι' αυτό και το παράτησα και το ξαναέπιασα μετά από ένα μεγάλο διάλλειμα, κι όπως το περίμενα αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου.
Ο Χιονάνθρωπος- Γιο Νέσμπο. Φέτος ήταν η χρονιά του Χάρι Χόλε χωρίς αμφιβολία, πέρασα ένα απίστευτο καλοκαίρι με τις περιπέτειες του, σάσπενς, χιούμορ και πολλή δράση. Διάβασα τις 9 από τις 10 περιπέτειες του επιθεωρητή Χόλε και ξεχώρισα τον Χιονάνθρωπο.
Βαλές Πίκα- Μπορίς Ακούνιν. Ο Μπορίς Ακούνιν με βρήκε σε μια φάση που είχα κολλήσει άσχημα με το διάβασμα, δεν με τράβαγε τίποτα, παρατούσα το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Ώσπου ξεκίνησα αυτό το βιβλιαράκι που μου άνοιξε ξανά την όρεξη για διάβασμα. Πρόκειται για αστυνομική ιστορία τοποθετημένη στην τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα, με πολύ χιούμορ κι αρκετές ανατροπές. Μια μίξη απο Γκογκολ και Αγκάθα Κρίστι θα' λεγα. Μετ'α διάβασα κι άλλες τρεις νουβέλες του συγγραφέα οι οποίες ήταν στο ίδιο πνευμα με το πρώτο και μου άρεσαν αρκετά.
Confiteor- Ζαουμε Καμπρε. Ναι, είναι το πιο διαφημισμένο βιβλίο φέτος, το απόλυτο εκδοτικό φαινόμενο της χρονιάς που μας πέρασε, έχει τις καλύτερες κριτικές από κριτικούς αλλά κι από αναγνώστες, κι όχι χωρίς λόγο. Δικαιολογεί απόλυτα τη φήμη του κι είμαι σίγουρος ότι αυτό το βιβλίο ,με την τόσο περίεργη γραφή, με τους τόσο γοητευτικούς χαρακτήρες θα γίνε κλασσικό στο μέλλον.
Γυάλλινος Κόσμος- Τένεσι Γουίλιαμς. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό που διάβασα στη ζωή μου και με εισήγαγε με τον καλύτερο τρόπο σε έναν κόσμο που κάποτε απέφευγα και σνόμπαρα, αυτόν του θεάτρου. Δεν θα μπω σε λεπτομέρεις γιατί έχω κάνει ήδη παρυοσίαση κάπου εδώ στη Λέσχη. Ο Γυάλινος Κόσμος μου έδωσε το ερέθισμα να διαβάσω κι άλλα θεατρικά ( Μίλλερ, Τσέχωφ, Ιψεν) τα οποία μου άρεσαν εξίσου, το καθένα με τον δικο του ξεχωριστό τρόπο.
Όταν Σκοτώνουν Τα Κοτσύφια- Χάρπερ Λι. Ένα κλασσικό βιβλίο που ήθελα πάντα να διαβάσω αλλά όλο δεν ερχόταν η σειρά του, ώσπου επιτέλους φέτος το έπιασα στα χέρια μου και το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Είναι πλέον στα πιο αγαπημένα μου βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ.
Σολάρις του Στανισλάβ Λεμ και Τα Χρονικά του Άρη του Ray Bradbury. Δύο βιβλία που με τα οποία γνώρισα τον κόσμο της ΕΦ και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις δίνοντας μυ το έναυσμα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό το είδος.
Τώρα ας πιάσω το φτυάρι και να θάψω δύο βιβλία που δεν μου άρεσαν καθόλου.
Αρμαντέϊλ- Γουίλκι Κόλινς. Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλη απογοήτευση. Πολύ ενδιαφέρουσα κεντρική ιστορία δωσμένη με τον πιο αδιάφορο τρόπο. Στην εφηβεία μου είχα διαβάσει την Γυναίκα με τα 'Ασπρα του Κόλινς το οποίο θυμάμαι μου άρεσε πολύ και περίμενα κάτι αντίστοιχο κι από το Αρμαντέιλ. Δυστυχώς το βρήκα πολυ φλύαρο, με αδιάφορους εως εκνευριστικούς χαρακτηρες και καθόλου αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Το διάβαζα κι έκλαιγα ταυτόχρονα τα λεφτά μου.
Η Καρδερίνα- Ντονα Ταρτ. Μακράν από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει όχι μόνο φέτος αλλά και σε όλη την ζωή μου. Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Αυτά μας πρόσφερε η Ταρτ με λίγη ιστορία Τέχνης, λίγα ναρκωτικά, έναν ήρωα wanna be Όλιβερ Τουιστ+ Χόλντεν, λίγο άνευρο χιούμορ, να μην τα πολυλογώ: δεν μου άρεσε καθόλου.
Αυτά για φέτος, ελπίζω το 2017 να διαβάσω μόνο καλά βιβλία.
Last edited:
Άρα αν κατάλαβα καλά Ιαβέρη, το βιβλίο είναι δραματικό;;
