Περίμενα να φύγει εντελώς το 2016 πριν κάνω τον απολογισμό μου γιατί δεν ήξερα τι θα διάβαζα μέχρι την τελευταία στιγμή κι όπως αποδείχθηκε, καλά έκανα.

Γενικά ήταν μια περίεργη χρονιά, διάβασα πολλά βιβλία ( 37 στο σύνολο) αλλά και παράτησα κι άλλα τόσα μάλλον.

Τέλος πάντων, πάμε στη λίστα μου με τα καλύτερα και τα χειρότερα του 2016:
Ο Μαύρος Πύργος- Στίβεν Κινγκ. Οκ, εδώ κλέβω λιγάκι γιατί ''χρωστάω'' ακόμα τον τελευταίο τόμο της σειράς αλλα και πάλι μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω οτι ο Μαύρος Πύργος είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ο Στίβεν Κινγκ με αποκορύφωμα για μένα το 4ο βιβλιο της σειράς Ο Μάγος και η Γυάλινη Σφαίρα. Κάπου πήγα να χάσω το ενδιαφέρον μου με τους Λύκος της Κάλλα αλλά το αποδίδω στο γεγονός ότι διάβαζα σερί τα βιβλία και λογικά κάποια στιγμή με κούρασε το ίδιο σκηνικό. Γι' αυτό και το παράτησα και το ξαναέπιασα μετά από ένα μεγάλο διάλλειμα, κι όπως το περίμενα αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου.
Ο Χιονάνθρωπος- Γιο Νέσμπο. Φέτος ήταν η χρονιά του Χάρι Χόλε χωρίς αμφιβολία, πέρασα ένα απίστευτο καλοκαίρι με τις περιπέτειες του, σάσπενς, χιούμορ και πολλή δράση. Διάβασα τις 9 από τις 10 περιπέτειες του επιθεωρητή Χόλε και ξεχώρισα τον Χιονάνθρωπο.
Βαλές Πίκα- Μπορίς Ακούνιν. Ο Μπορίς Ακούνιν με βρήκε σε μια φάση που είχα κολλήσει άσχημα με το διάβασμα, δεν με τράβαγε τίποτα, παρατούσα το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Ώσπου ξεκίνησα αυτό το βιβλιαράκι που μου άνοιξε ξανά την όρεξη για διάβασμα. Πρόκειται για αστυνομική ιστορία τοποθετημένη στην τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα, με πολύ χιούμορ κι αρκετές ανατροπές. Μια μίξη απο Γκογκολ και Αγκάθα Κρίστι θα' λεγα. Μετ'α διάβασα κι άλλες τρεις νουβέλες του συγγραφέα οι οποίες ήταν στο ίδιο πνευμα με το πρώτο και μου άρεσαν αρκετά.
Confiteor- Ζαουμε Καμπρε. Ναι, είναι το πιο διαφημισμένο βιβλίο φέτος, το απόλυτο εκδοτικό φαινόμενο της χρονιάς που μας πέρασε, έχει τις καλύτερες κριτικές από κριτικούς αλλά κι από αναγνώστες, κι όχι χωρίς λόγο. Δικαιολογεί απόλυτα τη φήμη του κι είμαι σίγουρος ότι αυτό το βιβλίο ,με την τόσο περίεργη γραφή, με τους τόσο γοητευτικούς χαρακτήρες θα γίνε κλασσικό στο μέλλον.
Γυάλλινος Κόσμος- Τένεσι Γουίλιαμς. Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό που διάβασα στη ζωή μου και με εισήγαγε με τον καλύτερο τρόπο σε έναν κόσμο που κάποτε απέφευγα και σνόμπαρα, αυτόν του θεάτρου. Δεν θα μπω σε λεπτομέρεις γιατί έχω κάνει ήδη παρυοσίαση κάπου εδώ στη Λέσχη. Ο Γυάλινος Κόσμος μου έδωσε το ερέθισμα να διαβάσω κι άλλα θεατρικά ( Μίλλερ, Τσέχωφ, Ιψεν) τα οποία μου άρεσαν εξίσου, το καθένα με τον δικο του ξεχωριστό τρόπο.
Όταν Σκοτώνουν Τα Κοτσύφια- Χάρπερ Λι. Ένα κλασσικό βιβλίο που ήθελα πάντα να διαβάσω αλλά όλο δεν ερχόταν η σειρά του, ώσπου επιτέλους φέτος το έπιασα στα χέρια μου και το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Είναι πλέον στα πιο αγαπημένα μου βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ.
Σολάρις του Στανισλάβ Λεμ και Τα Χρονικά του Άρη του Ray Bradbury. Δύο βιβλία που με τα οποία γνώρισα τον κόσμο της ΕΦ και μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις δίνοντας μυ το έναυσμα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό το είδος.
Τώρα ας πιάσω το φτυάρι και να θάψω δύο βιβλία που δεν μου άρεσαν καθόλου.
Αρμαντέϊλ- Γουίλκι Κόλινς. Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλη απογοήτευση. Πολύ ενδιαφέρουσα κεντρική ιστορία δωσμένη με τον πιο αδιάφορο τρόπο. Στην εφηβεία μου είχα διαβάσει την Γυναίκα με τα 'Ασπρα του Κόλινς το οποίο θυμάμαι μου άρεσε πολύ και περίμενα κάτι αντίστοιχο κι από το Αρμαντέιλ. Δυστυχώς το βρήκα πολυ φλύαρο, με αδιάφορους εως εκνευριστικούς χαρακτηρες και καθόλου αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Το διάβαζα κι έκλαιγα ταυτόχρονα τα λεφτά μου.
Η Καρδερίνα- Ντονα Ταρτ. Μακράν από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει όχι μόνο φέτος αλλά και σε όλη την ζωή μου. Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Αυτά μας πρόσφερε η Ταρτ με λίγη ιστορία Τέχνης, λίγα ναρκωτικά, έναν ήρωα wanna be Όλιβερ Τουιστ+ Χόλντεν, λίγο άνευρο χιούμορ, να μην τα πολυλογώ: δεν μου άρεσε καθόλου.
Αυτά για φέτος, ελπίζω το 2017 να διαβάσω μόνο καλά βιβλία.
