Μετά από την νίλα που έφαγα κι εγώ με το 100 χρόνια μοναξιά, δεν ξαναπιάνω Μάρκες ούτε με μανταλάκι.
To καλύτερο και το χειρότερο που διάβασα μέσα στο 2016!
- Thread starter Ίζι
- Start date
Κι εγώ την πρώτη φορά που δοκίμασα να διαβάσω το 100 Χρόνια Μοναξιά, στις πρώτες σελίδες μαστούρωσα από το πολλά και σχεδόν ολόιδια ονόματα.
Στην δεύτερη ανάγνωση όμως πείσμωσα, το πήγα μέχρι τέλους και μου άρεσε πάρα πολύ, είναι πλέον στα καλύτερα που έχω διαβάσει. Όμως περί ορέξεως όπως είπαμε.Κρατάω τα λίγα αποθέματα πείσματος που έχω για κρίσιμες στιγμές 
[Δεν είναι μόνο θέμα περί ορέξεως, είναι και το γεγονός πως όση σχέση έχω με την μοριακή βιολογία, άλλη τόση έχω και με την λογοτεχνία (δηλαδή καμία). Διαβάζω για να περνάει η ώρα, άρα (ξαναλέω) οι απόψεις μου για τα βιβλία δεν έχουν σημασία 
]
[Δεν είναι μόνο θέμα περί ορέξεως, είναι και το γεγονός πως όση σχέση έχω με την μοριακή βιολογία, άλλη τόση έχω και με την λογοτεχνία (δηλαδή καμία). Διαβάζω για να περνάει η ώρα, άρα (ξαναλέω) οι απόψεις μου για τα βιβλία δεν έχουν σημασία ]
Μείζων Σοφία:[Δεν είναι μόνο θέμα περί ορέξεως, είναι και το γεγονός πως όση σχέση έχω με την μοριακή βιολογία, άλλη τόση έχω και με την λογοτεχνία (δηλαδή καμία). Διαβάζω για να περνάει η ώρα, άρα (ξαναλέω) οι απόψεις μου για τα βιβλία δεν έχουν σημασία
Εγώ πάλι νομίζω οτι παραπαίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά.
Βρε;! μπήκε η άνοιξη!Αν γράψω "μείζων σοφία", αντιφάσκω;
Last edited:
Κι αν στο ζητήσουμε ευγενικά;;
Στιλλ, (ταιριάζουν οι ωροσκόποι μας 
) αν και η ελευθερία λόγου μου σπάει πολλές μερικές φορές τα νεύρα, θα συμφωνήσω με την δημοκρατική ατμόσφαιρα, αλλά άλλη βαρύτητα έχει η άποψη του/της (πες ένα όνομα) και άλλη βαρύτητα η δική μου. Θα πρέπει να σταματήσω όμως την δημόσια αυτοκριτική διότι όσοι δεν με ξέρουν θα νομίζουν ότι έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση (πράγμα που δεν ισχύει γιατί σας μιλάω από το ψηλό θρονί μου και καβάλα στο χαλύβδινο καλάμι μου-πως τα κάνω αυτά τα ακροβατικά η ρουφιάνα; ) ή ότι ψαρεύω κομπλιμέντα (πράγμα που επίσης δεν ισχύει διότι τα κομπλιμέντα τα μεταφράζω αυτόματα σε μαλαγανιές και από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο πετάγονται στον κάδο με ταμπέλα: "Ντέιντζερ, ντέιντζερ! Υστεροβουλία.". Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να κάνω κομπλιμέντα).
Έλλη, αντιφάσκεις! Ενω είμαι μαζί σου και καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς, όταν το "δεν πρέπει να παραπαίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά" γίνεται μοτο ζωης, η μπάλα χάνεται, και σου κοστίζει ακριβά. Το ίδιο συμβαίνει όταν παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, μόνο που το κόστος είναι μεγαλύτερο διότι γίνεσαι ρεζίλι χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι. Μείζον Σοφία: Να έχεις αυτογνωσία, για να ξέρεις που σε παίρνει και που όχι.
Edit:
)
) αν και η ελευθερία λόγου μου σπάει Έλλη, αντιφάσκεις!
Ενω είμαι μαζί σου και καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς, όταν το "δεν πρέπει να παραπαίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά" γίνεται μοτο ζωης, η μπάλα χάνεται, και σου κοστίζει ακριβά. Το ίδιο συμβαίνει όταν παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, μόνο που το κόστος είναι μεγαλύτερο διότι γίνεσαι ρεζίλι χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι. Μείζον Σοφία: Να έχεις αυτογνωσία, για να ξέρεις που σε παίρνει και που όχι.Edit:
Θα διάβαζες άρλεκιν αν στο ζητούσα ευγενικά; ε; ε; ε; (Στην έφερα!Κι αν στο ζητήσουμε ευγενικά;;
)
Last edited:
Διάβασα πολύ προσεκτικά όλες τις απαντήσεις στο νήμα. Όπως και σεις διαπιστώνετε, ο καθείς και η ... όρεξή του. Θέλω όμως να σταθώ στο (σωστό) σχόλιο του Κόρτο για τον Φρανκενστάϊν της Σέλλεϋ και συνακόλουθα τον Μέλμοθ του Μάτιουριν και το σχετικό (εξ ίσου ακρι-βές) σχόλιο του Νικόλα. Όλοι διαβάζομε λογοτεχνία γραμμένη σ' άλλους, λιγότερο ή περισσότερο, απομακρυσμένους καιρούς. Και τα κείμε-να αυτά μας συναρπάζουν, όταν καταφεύγομε στις ασφαλείς λύσεις όπως πχ είναι οι Μπροντέ, ο Μπαλζάκ, ή, βέβαια, ο Παπαδιαμάντης.
Κατ εμέ, το ζητούμενο είναι όχι μόνο να σε "πάρει" μαζί του το κείμενο, που είναι κατ' αρχήν το επιθυμητό, αλλά βέβαια και να μάθω πώς σκέφτονταν, πώς ζούσαν οι άνθρωποι, τότε που γράφονταν τα κείμενα αυτά.
Γοητεία λοιπόν για μένα έχει τόσο ο Μέλμοθ και ας με τυραννά, όσο και ο χαριτωμένος Δρόμος με τις φάμπρικες του Στάϊνμπεκ. Και ενώ με κούρασαν οι απεραντολογίες του Ουγκώ στους Άθλιους, συνάμα με συγκίνησε βαθύτατα ο Γαβριάς. Και για να μη σας κουράζω άλλο, μ' αρέσει ο Λουκιανός όχι μόνο για τους Νεκρικούς διαλόγους, που καταδιασκέδασα, αλλά και για τα άλλα του κείμενα, τα ήσσονα, γιατί βλέπω με τα μάτιά του.
Κατ εμέ, το ζητούμενο είναι όχι μόνο να σε "πάρει" μαζί του το κείμενο, που είναι κατ' αρχήν το επιθυμητό, αλλά βέβαια και να μάθω πώς σκέφτονταν, πώς ζούσαν οι άνθρωποι, τότε που γράφονταν τα κείμενα αυτά.
Γοητεία λοιπόν για μένα έχει τόσο ο Μέλμοθ και ας με τυραννά, όσο και ο χαριτωμένος Δρόμος με τις φάμπρικες του Στάϊνμπεκ. Και ενώ με κούρασαν οι απεραντολογίες του Ουγκώ στους Άθλιους, συνάμα με συγκίνησε βαθύτατα ο Γαβριάς. Και για να μη σας κουράζω άλλο, μ' αρέσει ο Λουκιανός όχι μόνο για τους Νεκρικούς διαλόγους, που καταδιασκέδασα, αλλά και για τα άλλα του κείμενα, τα ήσσονα, γιατί βλέπω με τα μάτιά του.
Το 2016 ήταν ίσως η καλύτερη αναγνωστική χρονιά μου. Διάβασα πολλά και πολύ καλά μυθιστορήματα και πολλά ιστορικά (κυρίως υπό το θέμα Χίτλερ και Β' Π.Π.). Αν έπρεπε να διαλέξω τα καλύτερα θα έβαζα στη κορυφή το «Η επιστροφή» του Μαϊκλ Πανκ. Θα έβαζα για να συμπληρωθεί μια πεντάδα και το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου, το «Ο Γερμανός μουτζαχεντίν» του Μπουαλέμ Σανσάλ, το «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» του Γκαμπριέλ Βάσκες και τέλος το «Little Scarlet» του Γουόλτερ Μόσλυ. Για χειρότερο δεν έχω κάτι -τόσο καλή χρονιά!- αλλά με απογοήτευσε κατα κάποιο τρόπο το «Το σχήμα του νερού» του Αντρέα Καμιλλέρι, χωρίς όμως να πρόκειται για κακό βιβλίο, απλά περίμενα περισσότερα.
Αρχικά, διαφωνώ γιατί έχω χρόνο να το καταγράψω και ταυτόχρονα είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που ειμαι σε άδεια, τσιριτρόμ!! (Θα μου πεις, με τετοια χαρά, θα έπρεπε να συμφωνώ, αλλά είμαι ανάποδος άνθρωπος ---> ςοπωρθνά). Εν συνεχεία, διαφωνώ με την κατακλείδα σου, ότι τα ρεβίθια είναι ακόμη ρεβίθια. Πρέπει κάποια φορά να σου κάνω το τραπέζιγια να χάνω τον χρόνο μου με συγγραφείς που χρησιμοποιούν την γραφομηχανή ως μέσο αυτοϊκανοποίησης, ενώ με περιμένουν στην γωνία οι Ρώσοι με το δάχτυλο στο ρολόι για να μου δείξουν ότι έχω αργήσει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ιστορία και όχι με τι τσαλιμάκια θα μου την πασάρεις. Τα ρεβύθια θα συνεχίσουν να είναι ρεβύθια ακόμη και μέσα στην πιο ακριβή πορσελάνη
)).Τι έγραφα;; Α, ναι!
Σε αυτό που γράφεις,
Παρόλο που δε διαφωνώ με την απροθυμία σου να αφιερώνεσαι σε αυτά που πραγματικά πιστεύεις ότι είναι σημαντικά (για την ακρίβεια, υπερθεματιζω), σκέφτομαι ότι, μάνι μάνι, αποκλείεις τον Μπέρνχαρντ, τον Κορτάσαρ, τον Οδυσσέα, τον Χειμωνά, τον Δημητριάδη, ενδεχομένως τον Μούζιλ, το εκκρεμές και κάμποσους άλλους. Που και πάλι, δεν έγινε κάτι. Έτσι, για την κουβέντα.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι, από τη μία, τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) έχουν ειπωθει, ενώ από την άλλη, δεν υπάρχει παρθενογέννεση στην τέχνη (παρόλο που, αν κάποιος ψάξει με επιμονή, παρθένες θα βρει, δε μπορει!!!)
Με αυτά ως παραδοχη, αυτο που διαπιστωνω τα τελευταια χρονια, ειναι οτι οι ιστοριες -τελικα- τεινουν να μοιαζουν λιγο πολύ μεταξυ τους (συγχρονη λογοτεχνία, κατα κύριο λόγο) και τη διαφορά κανει το υφος, η δομη κι ο πειραματισμος στον τροπο που επιλέγει κανεις να τις διηγηθει. Αυτό ειναι ένα στοιχείο που με ενδιαφέρει παρα πολυ και στεκεται αρκετα ψηλα, ως κριτηριο αξιολογησης ενος βιβλιου απο μεριάς μου. Πχ. κι επειδη εχω προσφατο τον Αφανισμο, ο Μπερνχαρντ δε λεει καμια ιστορια τοσο συγκλονιστικη ώστε να χρειαζεται 558 σελιδες να την αναπτυξει. Αν κρατησουμε τον πυρηνα του βιβλιου, νομιζω οτι καμια 200 -250αρια σελιδες φτανουν και περισσευουν. Το χαρακτηριστικο του υφος, ομως, η εμμονικη και αυτιστικη επαναληψη, η αυτοαναιρεση και οι αντιφασεις που δημιουργει, δικαιολογουν το μεγεθος. Τα βιβλια του ειναι φυγοκεντρα και το κεντρο τους ειναι η προφαση για να αναπτυξει τη φιλοσοφία του. Καποιους τους αφορα, καποιους καθόλου.
Αυτο δε σημαινει, φυσικα, οτι δεν απολαμβανω τον Ντοστογιεφσκι, τον Καραγατση, τον Καζαντζακη, τον Καφκα και άλλους, οι οποίοι εχουν γραψει καποια απο τα αγαπημενα μου βιβλια. Ουτε μπαινω σε διαδικασια συγκρισης, καλυτερου και λιγοτερο καλου. Ασε που στο σπιτι, παντα γινονται εντονες συζητησεις γυρω απο τη λογοτεχνια, μεχρι εκεινη τη στιγμη που θα πεσουν στο τραπεζι (ή σε καποιο άλλο επιπλο, επιπεδο και σταθερο) αυτα τα ονοματα. Εκει επικρατει πλήρης σύμπνοια. Σούζα όλοι.
Με τουτα και με κεινα, ξεχασα πού ηθελα να καταληξω. Α, ναι! Ειμαι στο ικα και μ' εχει φάει η ορθοστασία και μολις με ενημέρωσαν οτι πρεπει να παω σε ααααλλλο ικα, γιατι τα χαρτια που θέλω να καταθέσω θα κανουν κανα μηνα, αν τα στειλουν με εσωτερική αλληλογραφία, πράγμα που με εβαλε σε σκέψεις, μιας και, αν ξεκίναγε τώρα ο φάκελος απο δω με τα πόδια, σε δυο μερες θα έφτανε στο Σύνταγμα.
(Να επισημάνω για ακόμη μία φορά οτι γράφω την άποψή μου, χωρίς καμια πρόθεση να πεισω -ή μπροστά- κάποιον. Συγγνώμη για την απουσία τόνων, ικα, ορθοστασία κλπ)
Πιες. Αν νομίζεις οτι σου κουνάω κανα δάχτυλο, πές μου και θα το κόψω.
Ευχαριστείτε, παρακαλώ.
Last edited:
Κορτάσαρ, Χειμωνά, Δημητριάδη και εκκρεμές έτσι κι αλλιώς δεν θα διάβαζα (τώρα σκέφτομαι μήπως έχω μαρκάρει Κορτάσαρ για to-read αλλά δεν θυμάμαι και βαριέμαι να ξαναμπώ goodreads). Βιβλία που ξέρω από πριν ότι δεν θα μου αρέσουν δεν τα διαβάζω. Τον Οδυσσέα έχω στο πρόγραμμα αλλά ακόμη δεν έχω τα κοχόνες να το αγγίξω (είχα κάνει μια απόπειρα στ αγγλικά 
)
Δεν μου κουνάς δάχτυλο, άραξε. ΑΝ ΚΑΙ θα περίμενα να το κουνήσεις πρόσφατα στο goodreads, διότι το "Διαβάζετε-τέτοια-βιβλία-για-να-πουλάτε-μούρη-παλιοξιπασμένοι" έχει γίνει επιδημία. Αυτό το "μπούλινγκ" με εκνευρίζει. Όταν βλέπω ότι ο άλλος πρέπει να απολογείται κάθε λίγο και λιγάκι για τα γούστα του με κάνει έξω φτερνών (τσάμπα είχα φορέσει mules νομίζεις;)
Προς το παρόν με ενδιαφέρει μόνο η πλοκή. Όοοταν διαβάσω 1000 βιβλία, ίσως να με ενδιαφέρει πιο πολύ ο τρόπος αφήγησης και το ύφος, αν και δεν βλέπω να συμβαίνει στο άμεσο μέλλον. Ξέρεις, από τότε που είχα ακούσει τον Μιθριδάτη από τα Ημισκούμπρια να λέει ότι όποιος ακούει τα πάντα (από μουσική), στην ουσία δεν ακούει τίποτα, προβληματίστηκα. Εγώ διαβάζω και ακούω σχεδόν τα πάντα. Με άλλα λόγια (είμαι) ότι να'ναι. Δεν το λέω για να έχω ελαφρυντικό ή για να μην έχω αντίλογο (άσε το Τσίου να τιτιβίζει, δεν τρέχει τίποτα). Μακάρι να διάβαζα μόνο την Μπέλα Μπούλα ή ένα είδος μόνο.
Συνεχίζω να πιστεύω πως ο Φώκνερ είναι μεγάλος συγγραφέας, και έχω στο πρόγραμμα το άδυτο (ναι, παρακαλώ!) Αν νομίζεις ότι σε πρόσβαλα επειδή είπα ότι χρησιμοποιεί την γραφομηχανή ως μέσο αυτοϊκανοποίησης, πες το μου και θα γράψω 100 φορές τιμωρία "είμαι μια ποταπή καραβλαχάρα που δεν έχει πιάσει Νιου Γιορκ Τάιμς στα χέρια της"
)Δεν μου κουνάς δάχτυλο, άραξε. ΑΝ ΚΑΙ θα περίμενα να το κουνήσεις πρόσφατα στο goodreads, διότι το "Διαβάζετε-τέτοια-βιβλία-για-να-πουλάτε-μούρη-παλιοξιπασμένοι" έχει γίνει επιδημία. Αυτό το "μπούλινγκ" με εκνευρίζει. Όταν βλέπω ότι ο άλλος πρέπει να απολογείται κάθε λίγο και λιγάκι για τα γούστα του με κάνει έξω φτερνών (τσάμπα είχα φορέσει mules νομίζεις;
)Προς το παρόν με ενδιαφέρει μόνο η πλοκή. Όοοταν διαβάσω 1000 βιβλία, ίσως να με ενδιαφέρει πιο πολύ ο τρόπος αφήγησης και το ύφος, αν και δεν βλέπω να συμβαίνει στο άμεσο μέλλον. Ξέρεις, από τότε που είχα ακούσει τον Μιθριδάτη από τα Ημισκούμπρια να λέει ότι όποιος ακούει τα πάντα (από μουσική), στην ουσία δεν ακούει τίποτα, προβληματίστηκα. Εγώ διαβάζω και ακούω σχεδόν τα πάντα. Με άλλα λόγια (είμαι) ότι να'ναι. Δεν το λέω για να έχω ελαφρυντικό ή για να μην έχω αντίλογο (άσε το Τσίου να τιτιβίζει, δεν τρέχει τίποτα). Μακάρι να διάβαζα μόνο την Μπέλα Μπούλα ή ένα είδος μόνο.
Συνεχίζω να πιστεύω πως ο Φώκνερ είναι μεγάλος συγγραφέας, και έχω στο πρόγραμμα το άδυτο (ναι, παρακαλώ!) Αν νομίζεις ότι σε πρόσβαλα επειδή είπα ότι χρησιμοποιεί την γραφομηχανή ως μέσο αυτοϊκανοποίησης, πες το μου και θα γράψω 100 φορές τιμωρία "είμαι μια ποταπή καραβλαχάρα που δεν έχει πιάσει Νιου Γιορκ Τάιμς στα χέρια της"
πας καλα;;Αν νομίζεις ότι σε πρόσβαλα επειδή είπα ότι χρησιμοποιεί την γραφομηχανή ως μέσο αυτοϊκανοποίησης, πες το μου και θα γράψω 100 φορές τιμωρία "είμαι μια ποταπή καραβλαχάρα που δεν έχει πιάσει Νιου Γιορκ Τάιμς στα χέρια της"
Άσε που η γραφομηχανή ειναι ένα πρώτης ταξεως μέσο αυτοϊκανοποίησης, όπως και το πληκτρολόγιο.Κάπου στο pulp fiction, παίζει η παρακάτω σκηνη:
[video=youtube;Cu1JMbSLPvc]https://www.youtube.com/watch?v=Cu1JMbSLPvc[/video]
. Mια χαρά συνεννοούμαστε. Νομιζω οτι τα "σε προσέβαλα", "μα απολογούμαι, αν", "κυριε πρέσβη, πάρτε αλλο ένα (το δέκατο κατα σειρά) φερρέρο" κλπ κλπ, μπορούν να πάνε στο καλό. Καλύτερο βιβλίο για το 2016
η 'Λολίτα' του Ναμπόκοφ- για το πάθος του ήρωα αλλά και το χιούμορ του, και βέβαια για τον υπέροχο τρόπο γραφής του συγγραφέα
χειρότερο βιβλίο του 2016
Ό θεραπευτής' του Φραντζ Ολιβιέ Γκίσμπερτ- γιατί δεν μ'αρέσει (δεν θέλω-δεν αντέχω) να διαβάζω αναλυτικές περιγραφές βασανιστηρίων -στο βιβλίο ο ιεροεξεταστής βασανίζει τον ήρωα (και όχι μόνο αυτόν) -, για να ομολογήσει ότι είναι αιρετικός. Άφησα πολλές σελίδες αδιάβαστες, κάτι που γενικά δεν συνηθίζω .
η 'Λολίτα' του Ναμπόκοφ- για το πάθος του ήρωα αλλά και το χιούμορ του, και βέβαια για τον υπέροχο τρόπο γραφής του συγγραφέα
χειρότερο βιβλίο του 2016
Ό θεραπευτής' του Φραντζ Ολιβιέ Γκίσμπερτ- γιατί δεν μ'αρέσει (δεν θέλω-δεν αντέχω) να διαβάζω αναλυτικές περιγραφές βασανιστηρίων -στο βιβλίο ο ιεροεξεταστής βασανίζει τον ήρωα (και όχι μόνο αυτόν) -, για να ομολογήσει ότι είναι αιρετικός. Άφησα πολλές σελίδες αδιάβαστες, κάτι που γενικά δεν συνηθίζω .