για να χάνω τον χρόνο μου με συγγραφείς που χρησιμοποιούν την γραφομηχανή ως μέσο αυτοϊκανοποίησης, ενώ με περιμένουν στην γωνία οι Ρώσοι με το δάχτυλο στο ρολόι για να μου δείξουν ότι έχω αργήσει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ιστορία και όχι με τι τσαλιμάκια θα μου την πασάρεις. Τα ρεβύθια θα συνεχίσουν να είναι ρεβύθια ακόμη και μέσα στην πιο ακριβή πορσελάνη

))
Αρχικά, διαφωνώ γιατί έχω χρόνο να το καταγράψω και ταυτόχρονα είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που ειμαι σε άδεια, τσιριτρόμ!! (Θα μου πεις, με τετοια χαρά, θα έπρεπε να συμφωνώ, αλλά είμαι ανάποδος άνθρωπος ---> ςοπωρθνά). Εν συνεχεία, διαφωνώ με την κατακλείδα σου, ότι τα ρεβίθια είναι ακόμη ρεβίθια. Πρέπει κάποια φορά να σου κάνω το τραπέζι

)).
Τι έγραφα;; Α, ναι!
Σε αυτό που γράφεις,
για να χάνω τον χρόνο μου με συγγραφείς που χρησιμοποιούν την γραφομηχανή ως μέσο αυτοϊκανοποίησης
Παρόλο που δε διαφωνώ με την απροθυμία σου να αφιερώνεσαι σε αυτά που πραγματικά πιστεύεις ότι είναι σημαντικά (για την ακρίβεια, υπερθεματιζω), σκέφτομαι ότι, μάνι μάνι, αποκλείεις τον Μπέρνχαρντ, τον Κορτάσαρ, τον Οδυσσέα, τον Χειμωνά, τον Δημητριάδη, ενδεχομένως τον Μούζιλ, το εκκρεμές και κάμποσους άλλους. Που και πάλι, δεν έγινε κάτι. Έτσι, για την κουβέντα.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι, από τη μία, τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) έχουν ειπωθει, ενώ από την άλλη, δεν υπάρχει παρθενογέννεση στην τέχνη (παρόλο που, αν κάποιος ψάξει με επιμονή, παρθένες θα βρει, δε μπορει!!!)
Με αυτά ως παραδοχη, αυτο που διαπιστωνω τα τελευταια χρονια, ειναι οτι οι ιστοριες -τελικα- τεινουν να μοιαζουν λιγο πολύ μεταξυ τους (συγχρονη λογοτεχνία, κατα κύριο λόγο) και τη διαφορά κανει το υφος, η δομη κι ο πειραματισμος στον τροπο που επιλέγει κανεις να τις διηγηθει. Αυτό ειναι ένα στοιχείο που με ενδιαφέρει παρα πολυ και στεκεται αρκετα ψηλα, ως κριτηριο αξιολογησης ενος βιβλιου απο μεριάς μου. Πχ. κι επειδη εχω προσφατο τον Αφανισμο, ο Μπερνχαρντ δε λεει καμια ιστορια τοσο συγκλονιστικη ώστε να χρειαζεται 558 σελιδες να την αναπτυξει. Αν κρατησουμε τον πυρηνα του βιβλιου, νομιζω οτι καμια 200 -250αρια σελιδες φτανουν και περισσευουν. Το χαρακτηριστικο του υφος, ομως, η εμμονικη και αυτιστικη επαναληψη, η αυτοαναιρεση και οι αντιφασεις που δημιουργει, δικαιολογουν το μεγεθος. Τα βιβλια του ειναι φυγοκεντρα και το κεντρο τους ειναι η προφαση για να αναπτυξει τη φιλοσοφία του. Καποιους τους αφορα, καποιους καθόλου.
Αυτο δε σημαινει, φυσικα, οτι δεν απολαμβανω τον Ντοστογιεφσκι, τον Καραγατση, τον Καζαντζακη, τον Καφκα και άλλους, οι οποίοι εχουν γραψει καποια απο τα αγαπημενα μου βιβλια. Ουτε μπαινω σε διαδικασια συγκρισης, καλυτερου και λιγοτερο καλου. Ασε που στο σπιτι, παντα γινονται εντονες συζητησεις γυρω απο τη λογοτεχνια, μεχρι εκεινη τη στιγμη που θα πεσουν στο τραπεζι (ή σε καποιο άλλο επιπλο, επιπεδο και σταθερο) αυτα τα ονοματα. Εκει επικρατει πλήρης σύμπνοια. Σούζα όλοι.
Με τουτα και με κεινα, ξεχασα πού ηθελα να καταληξω. Α, ναι! Ειμαι στο ικα και μ' εχει φάει η ορθοστασία και μολις με ενημέρωσαν οτι πρεπει να παω σε ααααλλλο ικα, γιατι τα χαρτια που θέλω να καταθέσω θα κανουν κανα μηνα, αν τα στειλουν με εσωτερική αλληλογραφία, πράγμα που με εβαλε σε σκέψεις, μιας και, αν ξεκίναγε τώρα ο φάκελος απο δω με τα πόδια, σε δυο μερες θα έφτανε στο Σύνταγμα.
(Να επισημάνω για ακόμη μία φορά οτι γράφω την άποψή μου, χωρίς καμια πρόθεση να πεισω -ή μπροστά- κάποιον. Συγγνώμη για την απουσία τόνων, ικα, ορθοστασία κλπ)
Πιες. Αν νομίζεις οτι σου κουνάω κανα δάχτυλο, πές μου και θα το κόψω.
Ευχαριστείτε, παρακαλώ.
