Συνανάγνωση: "Κάτω από το ηφαίστειο" Μάλκολμ Λόουρυ (Malcolm Lowry)
- Thread starter Νικόλας Δε Κιντ
- Start date
Μονίμως έτοιμη για νέες περιπέτειες
Τι δουλειά έχεις εσύ με τους Πόντιους στο Τσαλί;;; Ξέρεις πράγματα και καταστάσεις εσύ! Τώρα, κλείσε μια θέση στην Ακαμάτρα πίσω στην αυλή γιατί καπνίζω να εξηγηθούμε.Μυστήριο τελικά...
Ίσως στην πλατεία Μάγγου... Ίσως στο Τσαλί! Ποιός ξέρει;;
Το κάναμε ταξιδιωτικό οδηγό το νήμα!!
Όποιος διαχειριστής θέλει @Πεταλούδα ας το σουλουπώσει ολίγον τι!
Όποιος διαχειριστής θέλει @Πεταλούδα ας το σουλουπώσει ολίγον τι!
(προσωπικά) Μια χαρά σουλουπωμένο το βρίσκω. Το νήμα είμαστε εμείς· κι αν στις ανάπαυλες της ανάγνωσης εξιστορούμε -ή βλέπουμε ιδίοις όμμασι- δράκους και πριγκιπέσες, μέρος των στιγμών μας αποτελούν.
Ιδίως αν πρόκειται για έναν ταξιδιωτικό οδηγό που εν προκειμένω πηγάζει/προήλθε από συναισθήματα και εντυπώσεις ταξιδιών στις σελίδες του Lowry.
Ιδίως αν πρόκειται για έναν ταξιδιωτικό οδηγό που εν προκειμένω πηγάζει/προήλθε από συναισθήματα και εντυπώσεις ταξιδιών στις σελίδες του Lowry.
Κι εγώ σουλουπωμένο το βρίσκω! Σάμπως ποιος είναι σουλουπωμένος, ο Πρόξενος, η Υβόν ή ο Χιού;;; Αυτοί φταίνε για το παραλήρημά μας άλλωστε
Τι ωραίο που συνταξιδεύουμε όλοι εμείς @Νικόλας Δε Κιντ! Επειδή ξέρεις και από διαχείριση λόγω της Κινηματογραφικής μας Λέσχης, έχεις μάθει να βλέπεις σωστά τα πράγματα και από την "μέσα" τους μεριά. ;)Το κάναμε ταξιδιωτικό οδηγό το νήμα!!
Όποιος διαχειριστής θέλει @Πεταλούδα ας το σουλουπώσει ολίγον τι!
Εδώ νομίζω πως αυτές οι αναρτήσεις (που ξεκίνησαν σχεδόν από την αρχή της συνανάγνωσής μας και αναζωπυρώθηκαν τώρα που φτάνουμε προς το τέλος) δεν είναι μια συζήτηση που απλά ξεστράτισε, αλλά μια διάθεση που μας γεννήθηκε, να συνεχίσουμε το ταξίδι που κάνουμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Είμαστε δηλαδή νομίζω κάτι σαν (όπως περίπου το θυμάμαι από τα χρόνια του σχολείου) η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα!
Και μπορούμε να πούμε ότι αυτή η αναζωπύρωση φαινομενικά άσχετων μηνυμάτων είναι σαν τις πεταλούδες που πέταξαν με την άφιξη του πλοίου μέσα στο λιμάνι του Ακαπούλκο! Απλώς εδώ είναι ένας καλός οιωνός για μια ζωντανή συνάντηση στο μέλλον και όχι για μια καταβύθιση στα τάρταρα ενός ηφαιστείου!
(Το σουλούπωσα;)
(Το σουλούπωσα;
)Χαίρομαι παιδιά που το βλέπετε έτσι. Λίγο πιο ρομαντικά δηλαδή....
Εγώ πάντως σας προσκαλώ όλους (αυστηρά μόνο συναναγνώστες) στην Λάρισα να κεράσω καφέ, τσίπουρο και καλή παρέα!
ΥΓ: Παρακαλώ @Πεταλούδα οργάνωσε το!
ΥΓ2: @Αννετούσκα η Ακαμάτρα το χάλασε το φαΐ... Δυστυχώς... Παίζει όμως Nonna Rossa!
Εγώ πάντως σας προσκαλώ όλους (αυστηρά μόνο συναναγνώστες) στην Λάρισα να κεράσω καφέ, τσίπουρο και καλή παρέα!
ΥΓ: Παρακαλώ @Πεταλούδα οργάνωσε το!
ΥΓ2: @Αννετούσκα η Ακαμάτρα το χάλασε το φαΐ... Δυστυχώς... Παίζει όμως Nonna Rossa!
Είμαστε στο Σαλόν Οφέλια και πάλι έχουμε τον Πρόξενο κατά μόνας και την Υβόν μαζί με τον Χιού ξέχωρα.. Και εκεί δίπλα το Παριάν που μαθαίνουμε ότι ήταν παλιά πρωτεύουσα και το Φαρολίτο, που το ακούμε από την αρχή σχεδόν του βιβλίου, μια καντίνα.
Και πάλι βρισκόμαστε μέσα στα μυστηριακά και φορτισμένα με συμβολισμούς μονοπάτια της αφήγησης.. «Τι είναι ο άνθρωπος παρά μια μικρή ψυχή που κρατάει όρθιο ένα σώμα;»
Ο Πρόξενος προσεύχεται να ξαναβρεί την ευτυχία και να κάνει ευτυχισμένη ξανά την Υβόν, απελευθερωμένος από την τυραννία του εαυτού, τη μοναχικότητά του, που πέφτει και βαραίνει σαν πηχτή σκιά πάνω του. Πολύ δυνατές αυτές οι στιγμές του βιβλίου, αν και όχι μόνο αυτές.. «Δίδαξέ με πώς ν’ αγαπάω ξανά, να αγαπάω τη ζωή.»
Φαίνεται πως οι δρόμοι αρχίζουν πιο ξεκάθαρα να ξεχωρίζουν, ο δρόμος του Πρόξενου και ο δρόμος της Υβόν και του Χιού. Μοιάζουν ήδη αποκομμένοι μεταξύ τους, σε δυο διαφορετικές πραγματικότητες. Ο Πρόξενος περνάει το μεγαλύτερο των δραμάτων και οι άλλοι δυο σαν να μην παίρνουν χαμπάρι αυτό το δράμα που συντελείται, μοιάζουν πιο «γήινοι».
Μέσα στο κεφάλαιο, αφιερώνεται ολόκληρη παράγραφος με τις μποτίλιες της ζωής του Πρόξενου, λες και μιλάμε για τα στρατεύματά του. Ένα κάρο διαφορετικά αλκοόλ ήταν η ζωή του όλη. «Πώς να ελπίζει πως θα ξαναβρεί τον εαυτό του, πως θ’ αρχίσει πάλι από την αρχή όταν κάπου, ίσως μέσα σε μια απ’ τις χαμένες ή σπασμένες μποτίλιες, σ’ ένα απ’ αυτά τα ποτήρια βρισκόταν κρυμμένο για πάντα, το μοναχικό κλειδί της ταυτότητάς του;» Εξαιρετικά σημεία της αφήγησης.
Επίσης, εμφανίζεται ξανά η Τλαξκάλα που δεν ξέρω αν υπάρχει στην πραγματικότητα ή αν είναι επινόηση του Λόουρι και του Πρόξενου. Ένας τόπος όπου όλα είναι λευκά -αγνά- και κανείς μπορεί να πίνει ελεύθερα σε λευκές -αγνές- καντίνας…
Γενικώς σιγά-σιγά η κατάσταση αρχίζει να εξοκείλει.. Κάτι που σίγουρα θα ήθελα να σχολιάσω είναι ότι μου ήρθε κατακέφαλα σε κάποια σημεία ένας συσχετισμός του βιβλίου με την Πτώση του Καμύ που διάβασα πρόσφατα. Ο Πρόξενος έρχεται η ώρα που εξανίσταται κάπως, μιλά αρχικά για την ιστορία «Μελέτησε την ιστορία. Γύρνα πίσω χίλια χρόνια. Τι νόημα έχει να εμποδίζεις την ηλίθια ασήμαντη πορεία της;» κι έπειτα «Γιατί δεν κοιτάνε οι άνθρωποι την αναθεματισμένη δουλειά τους;» όπως και «…Τα κίνητρα της επέμβασης: απλό πάθος για το μοιραίο, τις περισσότερες φορές. Περιέργεια. Πειραματισμός – πολύ φυσικό… Τίποτε θετικό όμως στο βάθος, απλώς αποδοχή, η βαριεστημένη ποταπή αποδοχή μιας κατάστασης πραγμάτων που σου επιτρέπει ν’ αυτοκολακεύεσαι θεωρώντας τον εαυτό σου σπουδαίο και χρήσιμο.» Κάνει χοντρό πέσιμο στον Χιού και τη δειλία του και συνεχίζει, έχοντας εκνευριστεί πολύ μαζί του «Όπου ο πρώτος εθελοντής αποδείχτηκε πως ήταν ένας καυχησιάρης ηλίθιος, που, όπως φαίνεται, είχε πειστεί, ύστερα από κάμποσα ποτηράκια, πως έκανε κάτι ηρωικό-» Βελάκια προς τον Χιού.
Ο Πρόξενος μίλησε. Είπε αυτά που είχε να πει, την είπε σε όλους έναν έναν, εξέφρασε από την ψυχή του αυτό που καταπιεζόταν θαρρείς μέσα του, καθώς δεν άντεχε άλλο να βλέπει το θέατρο που παίζουν μπροστά του η Υβόν με τον Χιού τάχα για να τον σώσουν από το ποτό και γενικώς, σαν καλοί Σαμαρείτες… Την υποκρισία που κρύβεται από πίσω αυτός την έβλεπε. «Τι άλλο έχεις κάνει ποτέ για την ανθρωπότητα, Χιού, μ’ όλα τα oratio obliqua σου πάνω στο καπιταλιστικό σύστημα, τι άλλο πέρα από το να μιλας και να ζεσταίνεσαι με τα λόγια σου, μέχρι να βρομίσει η ψυχή σου;» ή «Τι θαύμα που θα τα περάσετε εσείς οι δυο, παίζοντας τ’ αγγελούδια που χαϊδολογιούνται στην κούνια, όλη τη μέρα, με το πρόσχημα ότι σώζετε εμένα.» Όμως «…Έχω κι εγώ το δικό μου ηλίθιο μικρό αγώνα για την ελευθερία.»
Κι έτσι εδώ ο δρόμος τους χωρίζει, ο Πρόξενος διαλέγει την ΚΟΛΑΣΗ…
Κι έπειτα σημείωσα έναν όμορφο συμβολισμό όπου η Υβόν απελευθερώνει έναν αετό…
Σημείωσα τη διαδρομή που έκαναν απ’τη μια ο Πρόξενος μέσα στο δάσος κι απ’την άλλη η Υβόν με τον Χιού ψάχνοντάς τον και που ποτέ η Υβόν δε φτάνει εγκαίρως όπως ποτέ δεν έφτασαν ποτέ τα γράμματά της εγκαίρως…
Έχω υπογραμμίσει τόσα πολλά σημεία που αδυνατώ να φτιάξω ένα συνεκτικό σχόλιο για αυτά τα τελευταία κεφάλαια. Ένας πλάνος που πετάει μακριά απ’την πατρίδα του: «Μα ο πλάνος, σαν τον έρωτα και τη σοφία, δεν έχει πατρίδα.» = ΠΡΟΞΕΝΟΣ
Το φόντο πάντα, σαν ζωντανή κατανυκτική φωτογραφία, ο μεξικανικός λαός με αναμμένα τα κεριά του να πηγαινοέρχεται στα μνήματα τη μέρα της γιορτής των νεκρών, στα μονοπάτια των νεκροταφείων…
Πραγματική ποίηση το βιβλίο, με τα τελευταία κεφάλαια να γίνονται όλο και πιο ποιητικά.
Και όσο προχωράμε προς το τέλος, ο Πρόξενος ξεφεύγει απ’όλους, παίρνει το δικό του μονοπάτι «χανόταν στρίβοντας στην κάθε στροφή και βγαίνοντας από την κάθε πόρτα.»
Υπάρχουν προτάσεις τόσο όμορφες, άλλες με εμφανή κι άλλες με κρυφή, συγκαλυμμένη ομορφιά όπου θα μπορούσε κανείς να σταθεί για ώρα και να πει πολλά. Ή και να μην πει. Απλώς να σταθεί για ονειροπόληση.
Και τέλος, το Φαρολίτο, επιτέλους το Φαρολίτο, το λιμάνι του Τζόφρεϋ.
Δεν έχω λόγια άλλα για το βιβλίο αυτό, αυτό το πανέμορφο, ζοφερό, συγκινητικό, βαθύ ταξίδι. Ο Λόουρι σε δέκα χρόνια, συμπύκνωσε σε μια και μόνο μέρα, σε 380 πυκνογραμμένες σελίδες, χιλιάδες ιστορίες.
Είναι σχεδόν βέβαιο, σιωπηρή συμφωνία με τον εαυτό μου, πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα το ξαναδιαβάσω με το ίδιο πάθος. Είναι χωρίς δεύτερη σκέψη ένα από τα πολύ καρδιακά αγαπημένα μου βιβλία.
Χάρηκα τόσο πολύ που το διαβάσαμε μαζί, είστε καταπληκτική παρέα και ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει το καλοκαίρι μου. Σας ευχαριστώ! Haut les cœurs!
Και πάλι βρισκόμαστε μέσα στα μυστηριακά και φορτισμένα με συμβολισμούς μονοπάτια της αφήγησης.. «Τι είναι ο άνθρωπος παρά μια μικρή ψυχή που κρατάει όρθιο ένα σώμα;»
Ο Πρόξενος προσεύχεται να ξαναβρεί την ευτυχία και να κάνει ευτυχισμένη ξανά την Υβόν, απελευθερωμένος από την τυραννία του εαυτού, τη μοναχικότητά του, που πέφτει και βαραίνει σαν πηχτή σκιά πάνω του. Πολύ δυνατές αυτές οι στιγμές του βιβλίου, αν και όχι μόνο αυτές.. «Δίδαξέ με πώς ν’ αγαπάω ξανά, να αγαπάω τη ζωή.»
Φαίνεται πως οι δρόμοι αρχίζουν πιο ξεκάθαρα να ξεχωρίζουν, ο δρόμος του Πρόξενου και ο δρόμος της Υβόν και του Χιού. Μοιάζουν ήδη αποκομμένοι μεταξύ τους, σε δυο διαφορετικές πραγματικότητες. Ο Πρόξενος περνάει το μεγαλύτερο των δραμάτων και οι άλλοι δυο σαν να μην παίρνουν χαμπάρι αυτό το δράμα που συντελείται, μοιάζουν πιο «γήινοι».
Μέσα στο κεφάλαιο, αφιερώνεται ολόκληρη παράγραφος με τις μποτίλιες της ζωής του Πρόξενου, λες και μιλάμε για τα στρατεύματά του. Ένα κάρο διαφορετικά αλκοόλ ήταν η ζωή του όλη. «Πώς να ελπίζει πως θα ξαναβρεί τον εαυτό του, πως θ’ αρχίσει πάλι από την αρχή όταν κάπου, ίσως μέσα σε μια απ’ τις χαμένες ή σπασμένες μποτίλιες, σ’ ένα απ’ αυτά τα ποτήρια βρισκόταν κρυμμένο για πάντα, το μοναχικό κλειδί της ταυτότητάς του;» Εξαιρετικά σημεία της αφήγησης.
Επίσης, εμφανίζεται ξανά η Τλαξκάλα που δεν ξέρω αν υπάρχει στην πραγματικότητα ή αν είναι επινόηση του Λόουρι και του Πρόξενου. Ένας τόπος όπου όλα είναι λευκά -αγνά- και κανείς μπορεί να πίνει ελεύθερα σε λευκές -αγνές- καντίνας…
Γενικώς σιγά-σιγά η κατάσταση αρχίζει να εξοκείλει.. Κάτι που σίγουρα θα ήθελα να σχολιάσω είναι ότι μου ήρθε κατακέφαλα σε κάποια σημεία ένας συσχετισμός του βιβλίου με την Πτώση του Καμύ που διάβασα πρόσφατα. Ο Πρόξενος έρχεται η ώρα που εξανίσταται κάπως, μιλά αρχικά για την ιστορία «Μελέτησε την ιστορία. Γύρνα πίσω χίλια χρόνια. Τι νόημα έχει να εμποδίζεις την ηλίθια ασήμαντη πορεία της;» κι έπειτα «Γιατί δεν κοιτάνε οι άνθρωποι την αναθεματισμένη δουλειά τους;» όπως και «…Τα κίνητρα της επέμβασης: απλό πάθος για το μοιραίο, τις περισσότερες φορές. Περιέργεια. Πειραματισμός – πολύ φυσικό… Τίποτε θετικό όμως στο βάθος, απλώς αποδοχή, η βαριεστημένη ποταπή αποδοχή μιας κατάστασης πραγμάτων που σου επιτρέπει ν’ αυτοκολακεύεσαι θεωρώντας τον εαυτό σου σπουδαίο και χρήσιμο.» Κάνει χοντρό πέσιμο στον Χιού και τη δειλία του και συνεχίζει, έχοντας εκνευριστεί πολύ μαζί του «Όπου ο πρώτος εθελοντής αποδείχτηκε πως ήταν ένας καυχησιάρης ηλίθιος, που, όπως φαίνεται, είχε πειστεί, ύστερα από κάμποσα ποτηράκια, πως έκανε κάτι ηρωικό-» Βελάκια προς τον Χιού.
Ο Πρόξενος μίλησε. Είπε αυτά που είχε να πει, την είπε σε όλους έναν έναν, εξέφρασε από την ψυχή του αυτό που καταπιεζόταν θαρρείς μέσα του, καθώς δεν άντεχε άλλο να βλέπει το θέατρο που παίζουν μπροστά του η Υβόν με τον Χιού τάχα για να τον σώσουν από το ποτό και γενικώς, σαν καλοί Σαμαρείτες… Την υποκρισία που κρύβεται από πίσω αυτός την έβλεπε. «Τι άλλο έχεις κάνει ποτέ για την ανθρωπότητα, Χιού, μ’ όλα τα oratio obliqua σου πάνω στο καπιταλιστικό σύστημα, τι άλλο πέρα από το να μιλας και να ζεσταίνεσαι με τα λόγια σου, μέχρι να βρομίσει η ψυχή σου;» ή «Τι θαύμα που θα τα περάσετε εσείς οι δυο, παίζοντας τ’ αγγελούδια που χαϊδολογιούνται στην κούνια, όλη τη μέρα, με το πρόσχημα ότι σώζετε εμένα.» Όμως «…Έχω κι εγώ το δικό μου ηλίθιο μικρό αγώνα για την ελευθερία.»
Κι έτσι εδώ ο δρόμος τους χωρίζει, ο Πρόξενος διαλέγει την ΚΟΛΑΣΗ…
Κι έπειτα σημείωσα έναν όμορφο συμβολισμό όπου η Υβόν απελευθερώνει έναν αετό…
Σημείωσα τη διαδρομή που έκαναν απ’τη μια ο Πρόξενος μέσα στο δάσος κι απ’την άλλη η Υβόν με τον Χιού ψάχνοντάς τον και που ποτέ η Υβόν δε φτάνει εγκαίρως όπως ποτέ δεν έφτασαν ποτέ τα γράμματά της εγκαίρως…
Έχω υπογραμμίσει τόσα πολλά σημεία που αδυνατώ να φτιάξω ένα συνεκτικό σχόλιο για αυτά τα τελευταία κεφάλαια. Ένας πλάνος που πετάει μακριά απ’την πατρίδα του: «Μα ο πλάνος, σαν τον έρωτα και τη σοφία, δεν έχει πατρίδα.» = ΠΡΟΞΕΝΟΣ
Το φόντο πάντα, σαν ζωντανή κατανυκτική φωτογραφία, ο μεξικανικός λαός με αναμμένα τα κεριά του να πηγαινοέρχεται στα μνήματα τη μέρα της γιορτής των νεκρών, στα μονοπάτια των νεκροταφείων…
Πραγματική ποίηση το βιβλίο, με τα τελευταία κεφάλαια να γίνονται όλο και πιο ποιητικά.
Και όσο προχωράμε προς το τέλος, ο Πρόξενος ξεφεύγει απ’όλους, παίρνει το δικό του μονοπάτι «χανόταν στρίβοντας στην κάθε στροφή και βγαίνοντας από την κάθε πόρτα.»
Υπάρχουν προτάσεις τόσο όμορφες, άλλες με εμφανή κι άλλες με κρυφή, συγκαλυμμένη ομορφιά όπου θα μπορούσε κανείς να σταθεί για ώρα και να πει πολλά. Ή και να μην πει. Απλώς να σταθεί για ονειροπόληση.
Και τέλος, το Φαρολίτο, επιτέλους το Φαρολίτο, το λιμάνι του Τζόφρεϋ.
Δεν έχω λόγια άλλα για το βιβλίο αυτό, αυτό το πανέμορφο, ζοφερό, συγκινητικό, βαθύ ταξίδι. Ο Λόουρι σε δέκα χρόνια, συμπύκνωσε σε μια και μόνο μέρα, σε 380 πυκνογραμμένες σελίδες, χιλιάδες ιστορίες.
Είναι σχεδόν βέβαιο, σιωπηρή συμφωνία με τον εαυτό μου, πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα το ξαναδιαβάσω με το ίδιο πάθος. Είναι χωρίς δεύτερη σκέψη ένα από τα πολύ καρδιακά αγαπημένα μου βιβλία.
Χάρηκα τόσο πολύ που το διαβάσαμε μαζί, είστε καταπληκτική παρέα και ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει το καλοκαίρι μου. Σας ευχαριστώ! Haut les cœurs!
Ω, γενναία, τολμηρή @Αννετούσκα, που έκανες αυτό το πρώτο βήμα σθένους στην πιο ιδιαίτερη στιγμή ή και καμπή -μιας και αποδεχθήκαμε την μη αναγκαιότητα τελείας- της συνανάγνωσης.
Καλωσόρισες (κι εσύ) στις «επιστροφές».
Last edited:
Wow! Just WOW!!
What a book!!!!
Δεν έχω πολλά να πώ, η ανάλυση της @Αννετούσκα παραπάνω είναι εξαιρετική. Τελείωσα το βιβλίο την Τρίτη στις 3 το πρωί. Δεν μπορούσα να το αφήσω απο τα χέρια μου. Ακόμη το σκέφτομαι και θα το σκεφτομαι για αρκετό διαστημα ακόμη. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι συγκλονιστικό. Θα μπορουσα να κανω quote εδω το μισο κεφάλαιο, αλλα θα μείνω σε αυτό μόνο:
Θα μπορούσε να σωθεί, αλλα δεν το θέλησε. Μέσα στην αδυναμία του να αντιμετωπισει το παθος του, διαλεξε τον πιο δυνατό και τραγικό τρόπο να ξεφύγει.
Kαι η Yvonne! Mετά απο μια περιπετειωδη και περίπλοκη ζωή, βρήκε το πιο βαρετό τέλος. Ενα ατυχημα, ένας ανόητος θάνατος. Τόσο πολύ ανάξιος του χαρακτήρα της! Τόσο πολύ απλό και συγκλονιστικό μαζί.
Δεν εχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που μου άφησε η ανάγνωση αυτού του βιβλιου. Ο Lowry ήταν ενας παθιασμένος αλκοολοκός, σαν τον Dylan Thomas παθιασμένος. Αρχισε να πίνει στα 14 του και πέθανε πίνοντας αλκοολ και υπνωτικά χάπια. Μερικοί λενε πως ήταν αυτοκτονία, δεν θα μαθουμε ποτέ. Ολη του ζωή υπήρξε αλκοολικός. Εγραψε μόνο δυο βιβλία, το πρώτο ήταν μια αποτυχία, το δεύτερο ήταν το Under the Volcano και ο λόγος που ξοδεύουμε το χρόνο μας εδώ μέσα γραφοντας ολόκληρα κατεβατά.
O Malcolm Lowry είναι μια καταπληκτική εξαίρεση, έγραψε ενα απο τα καλύτερα βιβλία του 20ου αιώνα, ενώ βρισκόταν σε μια κατάσταση αυτο-καταστροφικής μέθης. Κι όμως, πως αλλιως θα μπορούσε κάποιος να καταλαβει την ομορφιά των ιθαγενών γυναικών στο Μεξικό που παιζουν domino αν δεν εγκατέλειπε τη φρόνηση μέσα σε ενα ποτήρι μεσκάλ; Μόνο η Φρίντα Καλο, με το ταλαιπωρημένο κορμί και την ανήσυχη και παθιασμένη ψυχή το έχει καταφέρει.
Δεν υπάρχει άλλο βιβλίο σαν αυτό. Ευχαριστούμε Malcolm Lowry.
Mουσική επένδυση: Maria Callas- La mamma morta
What a book!!!!
Δεν έχω πολλά να πώ, η ανάλυση της @Αννετούσκα παραπάνω είναι εξαιρετική. Τελείωσα το βιβλίο την Τρίτη στις 3 το πρωί. Δεν μπορούσα να το αφήσω απο τα χέρια μου. Ακόμη το σκέφτομαι και θα το σκεφτομαι για αρκετό διαστημα ακόμη. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι συγκλονιστικό. Θα μπορουσα να κανω quote εδω το μισο κεφάλαιο, αλλα θα μείνω σε αυτό μόνο:
Geoffrey died like a dog. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει τι απέγινε. Αν ζει ή αν πέθανε. Που βρίσκεται το κουφάρι του. Οχι μόνο έπαψε να υπάρχει, αλλά εξαφανίστηκε εντελώς, λες και πότε δεν υπήρξε. Έχει αραγε σημασία;
Θα μπορούσε να σωθεί, αλλα δεν το θέλησε. Μέσα στην αδυναμία του να αντιμετωπισει το παθος του, διαλεξε τον πιο δυνατό και τραγικό τρόπο να ξεφύγει.
Kαι η Yvonne! Mετά απο μια περιπετειωδη και περίπλοκη ζωή, βρήκε το πιο βαρετό τέλος. Ενα ατυχημα, ένας ανόητος θάνατος. Τόσο πολύ ανάξιος του χαρακτήρα της! Τόσο πολύ απλό και συγκλονιστικό μαζί.
Δεν εχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που μου άφησε η ανάγνωση αυτού του βιβλιου. Ο Lowry ήταν ενας παθιασμένος αλκοολοκός, σαν τον Dylan Thomas παθιασμένος. Αρχισε να πίνει στα 14 του και πέθανε πίνοντας αλκοολ και υπνωτικά χάπια. Μερικοί λενε πως ήταν αυτοκτονία, δεν θα μαθουμε ποτέ. Ολη του ζωή υπήρξε αλκοολικός. Εγραψε μόνο δυο βιβλία, το πρώτο ήταν μια αποτυχία, το δεύτερο ήταν το Under the Volcano και ο λόγος που ξοδεύουμε το χρόνο μας εδώ μέσα γραφοντας ολόκληρα κατεβατά.
O Malcolm Lowry είναι μια καταπληκτική εξαίρεση, έγραψε ενα απο τα καλύτερα βιβλία του 20ου αιώνα, ενώ βρισκόταν σε μια κατάσταση αυτο-καταστροφικής μέθης. Κι όμως, πως αλλιως θα μπορούσε κάποιος να καταλαβει την ομορφιά των ιθαγενών γυναικών στο Μεξικό που παιζουν domino αν δεν εγκατέλειπε τη φρόνηση μέσα σε ενα ποτήρι μεσκάλ; Μόνο η Φρίντα Καλο, με το ταλαιπωρημένο κορμί και την ανήσυχη και παθιασμένη ψυχή το έχει καταφέρει.
Δεν υπάρχει άλλο βιβλίο σαν αυτό. Ευχαριστούμε Malcolm Lowry.
Mουσική επένδυση: Maria Callas- La mamma morta
Last edited:
Είναι λίγη ώρα που τελείωσα το διάβασμα και ακόμα οι λέξεις του κειμένου χορεύουν γύρω μου σαν τις πολύχρωμες πεταλούδες που προϋπάντησαν την Υβόν και δεν ξέρω πότε θα γυρίσουν να κουρνιάσουν πίσω στις σελίδες του βιβλίου.
Όμως δεν θέλω να περιμένω ως τότε. Το "Κάτω από το ηφαίστειο" είναι το πιο συγκλονιστικό βιβλίο που έχω διαβάσει ως τώρα και μιας και οι παραπάνω δύο συνοδοιπόρισσες έχουν περιγράψει και αναλύσει εξαιρετικά την τελευταία ύλη που είχαμε, αυτή την στιγμή θα ήθελα να εκφράσω μόνο έναν λιτό αποχαιρετισμό.
Αυτά τα τελευταία κεφάλαια ήταν ποτισμένα με τόσα πολλά συναισθήματα και είχα σημειώσει αρκετές φράσεις του βιβλίου που τα περιέκλειαν, που ήθελα να τις βάλω ανάκατες και να δημιουργήσω έναν μεταξύ τους διάλογο. Το νήμα εδώ θα είναι, ίσως το κάνω λίγο αργότερα που θα ξαναπεράσω να αφήσω λουλούδια.
Δεν περίμενα ότι αυτή η τόσο τραγική ένωση του τέλους θα έβγαζε μια τόσο απόκοσμη ομορφιά.
Θα αποχαιρετίσω πρώτα αυτή την αγάπη που
"..στον τραγικό ινδιάνικο θρύλο, ο Ποποκατεπέτλ ήταν, τι περίεργο, αυτός που ονειρευόταν: η φλόγα της πολεμικής του καρδιάς, πάντα αναμμένη στα στήθια του ποιητή, έκαιγε αιώνια για την Ιξτασιουάτλ, που την έχασε πριν καλά καλά τη βρει και που την φρουρούσε στον παντοτινό της ύπνο..."
Jim Morrison - Indian Summer - UCP Berlin Bootleg
Και ξεχωριστά θέλω να αποχαιρετίσω τον αγαπητό λογοτεχνικό ήρωα Πρόξενο, που καθώς σηκώνει για άλλη μια φορά το ποτήρι για να πιει Μεσκάλ, λέει
"Το βράδυ χώνομαι στο κρεβάτι μου και σε βρίσκω εκεί, να με περιμένεις. Τι άλλο υπάρχει στην ζωή εκτός από τον άνθρωπο που λατρεύει κανείς;..."
Jakob - Everything all of the time
Όμως δεν θέλω να περιμένω ως τότε. Το "Κάτω από το ηφαίστειο" είναι το πιο συγκλονιστικό βιβλίο που έχω διαβάσει ως τώρα και μιας και οι παραπάνω δύο συνοδοιπόρισσες έχουν περιγράψει και αναλύσει εξαιρετικά την τελευταία ύλη που είχαμε, αυτή την στιγμή θα ήθελα να εκφράσω μόνο έναν λιτό αποχαιρετισμό.
Αυτά τα τελευταία κεφάλαια ήταν ποτισμένα με τόσα πολλά συναισθήματα και είχα σημειώσει αρκετές φράσεις του βιβλίου που τα περιέκλειαν, που ήθελα να τις βάλω ανάκατες και να δημιουργήσω έναν μεταξύ τους διάλογο. Το νήμα εδώ θα είναι, ίσως το κάνω λίγο αργότερα που θα ξαναπεράσω να αφήσω λουλούδια.
Δεν περίμενα ότι αυτή η τόσο τραγική ένωση του τέλους θα έβγαζε μια τόσο απόκοσμη ομορφιά.
Θα αποχαιρετίσω πρώτα αυτή την αγάπη που
"..στον τραγικό ινδιάνικο θρύλο, ο Ποποκατεπέτλ ήταν, τι περίεργο, αυτός που ονειρευόταν: η φλόγα της πολεμικής του καρδιάς, πάντα αναμμένη στα στήθια του ποιητή, έκαιγε αιώνια για την Ιξτασιουάτλ, που την έχασε πριν καλά καλά τη βρει και που την φρουρούσε στον παντοτινό της ύπνο..."
Και ξεχωριστά θέλω να αποχαιρετίσω τον αγαπητό λογοτεχνικό ήρωα Πρόξενο, που καθώς σηκώνει για άλλη μια φορά το ποτήρι για να πιει Μεσκάλ, λέει
"Το βράδυ χώνομαι στο κρεβάτι μου και σε βρίσκω εκεί, να με περιμένεις. Τι άλλο υπάρχει στην ζωή εκτός από τον άνθρωπο που λατρεύει κανείς;..."
Με καλύψατε και με το παραπάνω με όσα όμορφα είπατε!! Πόσο συγκλονιστικά γραμμένο αυτό το βιβλίο!!! Παρά το γεγονός ότι δυσκολεύτηκα λιγάκι στην αρχή να συνδεθώ μαζί του, όσο κυλούσαν οι σελιδες και ξεδιπλωνόταν η ιστορία και οι σκέψεις του Προξενου, τόσο βυθιζομουν σ'αυτό. Σίγουρα με βοηθήσατε πολύ προς αυτή την κατεύθυνση με τα σχόλια, τις εικόνες τις μουσικές σας!! 
Οι στιγμές , επίσης, που βρίσκεται στην εκκλησία και εκφράζει τόσο έντονα τον πόνο και την απελπισία ("...βρίσκομαι πάντα μέσα στην αγωνία. Η ζωή μου δεν έχει καμια εξηγηση.") & εκείνες όπου μετρά το χρόνο, τη ζωή του και τον εαυτό του μέσα από τις μποτίλιες είναι τόσο δυνατές που είχα την εντύπωση πως αν ήμουν κάπου εκεί κοντά, θα κερνούσα κι εγώ ένα ποτήρι μεσκαλ στον αγαπημένο Πρόξενο...
Αχ αυτό το μεσκάλ... τόσο ποιητικά περιγράφει ο Lowry τις "θρηνητικές παράφωνες νότες" που αναδύονται και δημιουργούν έναν "φαντασματικό χορό των ψυχών"..!
Κι η Υβον, είδε τα όνειρα και τις ελπίδες της να καίγονται ("..δεν καιγόταν αυτή, μα το σπίτι της ψυχής της..") κι όπως εύστοχα είπε η Λήδα ένα τόσο ανάξιο τέλος για εκείνη.
Όχι μόνο δεν το θέλησε, αλλά οδηγούνταν με βήμα ταχύ προς την αυτοκαταστροφή! Πόσο ταιριαστό μου φάνηκε το απόσπασμα που αναφερόταν στον σκορπιό: "..ίσως όμως ο σκορπιός, μη θέλοντας να σωθεί, είχε σκοτωθεί δαγκώνοντας τον εαυτό του."
Οι στιγμές , επίσης, που βρίσκεται στην εκκλησία και εκφράζει τόσο έντονα τον πόνο και την απελπισία ("...βρίσκομαι πάντα μέσα στην αγωνία. Η ζωή μου δεν έχει καμια εξηγηση.") & εκείνες όπου μετρά το χρόνο, τη ζωή του και τον εαυτό του μέσα από τις μποτίλιες είναι τόσο δυνατές που είχα την εντύπωση πως αν ήμουν κάπου εκεί κοντά, θα κερνούσα κι εγώ ένα ποτήρι μεσκαλ στον αγαπημένο Πρόξενο...
Αχ αυτό το μεσκάλ... τόσο ποιητικά περιγράφει ο Lowry τις "θρηνητικές παράφωνες νότες" που αναδύονται και δημιουργούν έναν "φαντασματικό χορό των ψυχών"..!
Κι η Υβον, είδε τα όνειρα και τις ελπίδες της να καίγονται ("..δεν καιγόταν αυτή, μα το σπίτι της ψυχής της..") κι όπως εύστοχα είπε η Λήδα ένα τόσο ανάξιο τέλος για εκείνη.
Πράγματι, τόσο απόκοσμο μα και τόσο ταιριαστό το τέλος.
Είμαι σίγουρη πως δε γινεται να μην επιστρέψει κανείς στο Ηφαίστειο!! Θα ήθελα, ωστόσο, λίγο χρόνο "να καθίσει ο κουρνιαχτός" της πρώτης ανάγνωσης προτού επιστρέψω σ'αυτό.
Διαβάζω τα σχόλια σας και διαπιστώνω πως όλοι συμφωνούμε ότι μόλις τελειώσαμε την ανάγνωση ενός αριστουργήματος! Ενός πολυδιάστατου έργου που νομίζω άγγιξε και επηρέασε τον καθένα μας ξεχωριστά.
Τα κεφάλαια 11 και 12 ήταν απλά εξαιρετικά. Η αποκορύφωση της τεράστια δημιουργίας του Λόουρυ.
Τελικά όπως είπε και η Αννετούσκα ο Τζοφ διάλεξε την Κόλαση, αλλά πριν το κάνει ξεκαθάρισε για λίγο το μυαλό του και είπε τις πραγματικές του σκέψεις δείχνοντας στον Χιού και όχι μόνο (αλλά και σε κολλημένους σε ιδεολογίες / ιδεοληψίες) πως ο άνθρωπος στέκεται πάνω από ιδέες, επαναστάσεις και ηγέτες.
Κάπως έτσι εξηγούσε και ο Καμύ στο κολλημένο Σαρτρ τα περί κομμουνισμού, αλλά ο δεύτερα επηρεασμένος από το δόγμα των ιδεών του δεν μπορούσε να δει καθαρά αυτό που ο Αλγερινός είχε καταλάβει σχεδόν αμέσως. Το ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και δεν είναι δυνατόν να δώσουν νόημα στην ύπαρξη του ιδεολογίες ακόμα και επαναστάσεις που γίνονται για αυτόν αλλά χωρίς αυτόν...
Πως έλεγε κάποτε ο Βασίλης σε κάτι στίχους του. "Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα..."
Ο Πρόξενος κάποια στιγμή μονολογεί για το πόσο ανούσιος του φαίνεται ο κόσμος μας. Και πάλι θα ανατρέξω στο Καμί και την βαθειά πίστη του πως νόημα στην ζωή μας δίνουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Ο Θάνατος είναι η μόνη σίγουρη κατάληξη και μόνο αυτή η σκέψη φτάνει για να μας κάνει δραστήριους την επόμενη μέρα. Αν δεν μας φτάνει αυτή σκέψη τότε η αυτοκτονία είναι μονόδρομος και πάλι σύμφωνα με τον Αλγερινό!
Για να πω την αλήθεια περίμενα πως ο Πρόξενος θα είχε ένα τέτοιο τέλος. Δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά κάτι μέσα μου έλεγε πως θα είναι άδοξο και αμφιλεγόμενο. Ο Τζόφρευ απλά χάθηκε... Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, τουλάχιστο όχι για πολλούς άλλους. Η αγάπη του για την Υβόν υπήρχε και χάθηκε μαζί με αυτόν. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Ο ήρωας του Λόουρυ πέρασε μια μέρα μέσα σε αλκοόλ, ψευδαισθήσεις αλλά και νοσταλγία. Διάλεξε μόνος του τον δρόμο του. Και χάθηκε...
Η Υβόν με τον Χιού δεν τον βρήκαν ποτέ ξανά..
Και ο ίδιος δεν νοιάστηκε γιαυτό. Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο.
Για την Υβόν δεν το περίμενα να έχει αυτό το τέλος... Το άλογο με το νο7 ήταν η καταδίκη της. Τα οράματα της έδειξαν εν τέλει πως ήθελε να είναι μαζί με τον Πρόξενο και πάλι αλλά δυστυχώς το παρελθόν της ίσως να μην την άφηνε πάντα να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Δικό μου συμπέρασμα αυτό, αλλά στην τελική δεν πέρασε και λίγα.
Τα οράματα της στο κεφάλαιο 11 ήταν δείγμα υψηλής λογοτεχνίας ένα όμορφο όνειρο που όμορφα κάηκε. Στο τέλος οι περιγραφές μου θύμισαν την πυρκαγιά στο Μάντερλέι, στο βιβλίο της Δάφνης Ντι Μοριέ "Ρεβέκκα".
Το τελευταίο κεφάλαιο θα έλεγαν ήταν γεμάτο συμβολισμούς και εικόνες.
Από τον λαγό και την τρύπα που μάλλον παραπέμπει στην Αλίκη και την κουνελότρυπα μέχρι το μπαράκι στο Φαρολίτο με τους περίεργους θαμώνες, τους αστυνομικούς με τα αστεία παρωνύμια αλλά και τις φιγούρες που ξανακάνουν την εμφάνιση τους όπως η γριά με το Ντόμινο, ο οδηγός του λεωφορείου και πάει λέγοντας!
Ειλικρινά το διάβαζα χθες το βράδυ συγκλονισμένος με μπίρες αλλά χωρίς μουσική διότι δεν ήθελα τίποτα να αποσπά την προσοχή μου...
Νομίζω ο Λόουρυ σε αυτό το βιβλίο του έφτιαξε κάτι αντίστοιχο με τον Τζέημς ΤΖόυς και τον Οδυσσέα του. Δεν έχω διαβάσει βέβαια το βιβλίο του Τζόυς αλλά διηγήματα του αλλά παρόλα αυτά νομίζω η όλη ατμόσφαιρα είναι "Τζουσική".
Τέλος να σας ευχαριστήσω όλους για αυτή την εξαιρετική συνανάγνωση! Περάσαμε τέλεια όλες αυτές τις εβδομάδες και ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον αν αναμετρηθούμε και με άλλα παρόμοια αριστουργήματα! Ακούστηκαν απόψεις, μουσικές, ταξιδέψαμε νοερά (@Πεταλούδα κανόνισε και μια κανονική εκδρομή στην Λάρισα που λέγαμε)... Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια παρέα αγνώστων που διάβαζουν ένα αριστούργημα;; Ε;;
@Πεταλούδα μπορείς να ανοίξεις την καθιερωμένη δημοσκόπηση!
@Άρτζι τελικά όλοι θα γυρίσουμε σε αυτό μια μέρα...
Κλείνω με ένα κομμάτι που το άκουσα πάρα πολλές φορές κατά την διάρκεια της συνανάγνωσης μας και σας εύχομαι όλους καλό καλοκαίρι!
Τα κεφάλαια 11 και 12 ήταν απλά εξαιρετικά. Η αποκορύφωση της τεράστια δημιουργίας του Λόουρυ.
Τελικά όπως είπε και η Αννετούσκα ο Τζοφ διάλεξε την Κόλαση, αλλά πριν το κάνει ξεκαθάρισε για λίγο το μυαλό του και είπε τις πραγματικές του σκέψεις δείχνοντας στον Χιού και όχι μόνο (αλλά και σε κολλημένους σε ιδεολογίες / ιδεοληψίες) πως ο άνθρωπος στέκεται πάνω από ιδέες, επαναστάσεις και ηγέτες.
Κάπως έτσι εξηγούσε και ο Καμύ στο κολλημένο Σαρτρ τα περί κομμουνισμού, αλλά ο δεύτερα επηρεασμένος από το δόγμα των ιδεών του δεν μπορούσε να δει καθαρά αυτό που ο Αλγερινός είχε καταλάβει σχεδόν αμέσως. Το ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και δεν είναι δυνατόν να δώσουν νόημα στην ύπαρξη του ιδεολογίες ακόμα και επαναστάσεις που γίνονται για αυτόν αλλά χωρίς αυτόν...
Πως έλεγε κάποτε ο Βασίλης σε κάτι στίχους του. "Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα..."
Ο Πρόξενος κάποια στιγμή μονολογεί για το πόσο ανούσιος του φαίνεται ο κόσμος μας. Και πάλι θα ανατρέξω στο Καμί και την βαθειά πίστη του πως νόημα στην ζωή μας δίνουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Ο Θάνατος είναι η μόνη σίγουρη κατάληξη και μόνο αυτή η σκέψη φτάνει για να μας κάνει δραστήριους την επόμενη μέρα. Αν δεν μας φτάνει αυτή σκέψη τότε η αυτοκτονία είναι μονόδρομος και πάλι σύμφωνα με τον Αλγερινό!
Για να πω την αλήθεια περίμενα πως ο Πρόξενος θα είχε ένα τέτοιο τέλος. Δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά κάτι μέσα μου έλεγε πως θα είναι άδοξο και αμφιλεγόμενο. Ο Τζόφρευ απλά χάθηκε... Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, τουλάχιστο όχι για πολλούς άλλους. Η αγάπη του για την Υβόν υπήρχε και χάθηκε μαζί με αυτόν. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Ο ήρωας του Λόουρυ πέρασε μια μέρα μέσα σε αλκοόλ, ψευδαισθήσεις αλλά και νοσταλγία. Διάλεξε μόνος του τον δρόμο του. Και χάθηκε...
Η Υβόν με τον Χιού δεν τον βρήκαν ποτέ ξανά..
Και ο ίδιος δεν νοιάστηκε γιαυτό. Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο.
Για την Υβόν δεν το περίμενα να έχει αυτό το τέλος... Το άλογο με το νο7 ήταν η καταδίκη της. Τα οράματα της έδειξαν εν τέλει πως ήθελε να είναι μαζί με τον Πρόξενο και πάλι αλλά δυστυχώς το παρελθόν της ίσως να μην την άφηνε πάντα να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Δικό μου συμπέρασμα αυτό, αλλά στην τελική δεν πέρασε και λίγα.
Τα οράματα της στο κεφάλαιο 11 ήταν δείγμα υψηλής λογοτεχνίας ένα όμορφο όνειρο που όμορφα κάηκε. Στο τέλος οι περιγραφές μου θύμισαν την πυρκαγιά στο Μάντερλέι, στο βιβλίο της Δάφνης Ντι Μοριέ "Ρεβέκκα".
Το τελευταίο κεφάλαιο θα έλεγαν ήταν γεμάτο συμβολισμούς και εικόνες.
Από τον λαγό και την τρύπα που μάλλον παραπέμπει στην Αλίκη και την κουνελότρυπα μέχρι το μπαράκι στο Φαρολίτο με τους περίεργους θαμώνες, τους αστυνομικούς με τα αστεία παρωνύμια αλλά και τις φιγούρες που ξανακάνουν την εμφάνιση τους όπως η γριά με το Ντόμινο, ο οδηγός του λεωφορείου και πάει λέγοντας!
Ειλικρινά το διάβαζα χθες το βράδυ συγκλονισμένος με μπίρες αλλά χωρίς μουσική διότι δεν ήθελα τίποτα να αποσπά την προσοχή μου...
Νομίζω ο Λόουρυ σε αυτό το βιβλίο του έφτιαξε κάτι αντίστοιχο με τον Τζέημς ΤΖόυς και τον Οδυσσέα του. Δεν έχω διαβάσει βέβαια το βιβλίο του Τζόυς αλλά διηγήματα του αλλά παρόλα αυτά νομίζω η όλη ατμόσφαιρα είναι "Τζουσική".
Άλλο βιβλίο δεν έχω διαβάσει του Λόουρυ, παρά μόνο ένα διήγημα του το "Ρολόι Φάντασμα" το οποίο το είχα βρει εξαιρετικό!
Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν Αννέτα! Ούτως ή άλλως ένα βιβλίο δεν σου αποκαλύπτει με την μία όλα του τα μυστικά...
Τέλος να σας ευχαριστήσω όλους για αυτή την εξαιρετική συνανάγνωση! Περάσαμε τέλεια όλες αυτές τις εβδομάδες και ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον αν αναμετρηθούμε και με άλλα παρόμοια αριστουργήματα! Ακούστηκαν απόψεις, μουσικές, ταξιδέψαμε νοερά (@Πεταλούδα κανόνισε και μια κανονική εκδρομή στην Λάρισα που λέγαμε)... Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια παρέα αγνώστων που διάβαζουν ένα αριστούργημα;; Ε;;
@Πεταλούδα μπορείς να ανοίξεις την καθιερωμένη δημοσκόπηση!
@Άρτζι τελικά όλοι θα γυρίσουμε σε αυτό μια μέρα...
Κλείνω με ένα κομμάτι που το άκουσα πάρα πολλές φορές κατά την διάρκεια της συνανάγνωσης μας και σας εύχομαι όλους καλό καλοκαίρι!
To πρώτο βιβλίο του Lowry είναι το Ultramarine και είναι η ιστορία ενός νεαρού που αποφασίζει να μπαρκάρει και η προσπαθειά του να γίνει αποδεκτός απο το πλήρωμα του πλοίου. Κάποιος σαν τον Χιού θα έλεγα. Εκδόθηκε το 1933 και σήμερα δεν το θυμάται κανείς σχεδόν.
Ε λυσσάξατε με τη μετάφραση, ιδιότροποι άνθρωποι 
(χαχα)
(χαχα)