Έκλαψα όταν τα διάβασα

[Λόελλα]

Υποθέτω ότι δημοσίευσε τις εκθέσεις όταν είχαν πια περάσει αρκετά χρόνια.

 

[Διχασμένη]

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Σιγά μην ήθελα εκείνη την ώρα τοστάκι! Μια παγοκύστη για τα μάτια μου έπρεπε να μου δώσει που είχαν πρηστεί :κλαψ: Με είχε επηρεάσει πολύ αυτό το βιβλίο, θυμάμαι ήμουν κουρέλι για μέρες. (Εντωμεταξύ αυτό με το φαί που υποτίθεται όλα τα γιατρεύει, πάντα με εκνεύριζε και παίζει να έκλαιγα χειρότερα κάθε φορά που γινόταν πρόταση για τοστάκια και άλλα φαγητά.)

Ο Ντοστογιέφσκι και ο Κάφκα με εξαντλούν τόσο πολύ, που δεν μπορώ ούτε να κλάψω, ούτε να πηδήξω απ'τον πέμπτο (<--μεγάλο πράγμα η κατατονία). Μου ρουφούν το αίμα και μετά νιώθω μικροσκοπική και γερασμένη. Γι'αυτό παράτησα το έγκλημα και τιμωρία. Αν το ξαναρχίσω θα μπω σε ένα βάζο σαν την Σίβυλλα της Κύμης και όταν θα με ρωτάτε τι θέλω, θα λέω "Αποθανείν θέλω"

Για τον Κάφκα θα συμφωνήσω, νιώθω σαν να μου ρουφάει το αίμα, αλλά δεν με συγκινεί ακριβώς, με εξαντλεί. Το έγκλημα και τιμωρία είναι συγκλονιστικό, αλλά μου φαίνεται όμορφο, το είχα διαβάσει στο Λύκειο πρώτη φορά και είναι απ' τα αγαπημένα μου βιβλία.

 

[Τσίου]

Εμένα με συγκινεί τόσο πολύ (μιλάω για το τέλος της δίκης και την μεταμόρφωση), που –δεν ξέρω αν σου χει τύχει, να είσαι τόσο χάλια που να μην μπορείς ούτε να δακρύσεις.

 

[Διχασμένη]

Καταλαβαίνω τι εννοείς, το ξέρω το αίσθημα, νομίζω, σαν μούδιασμα, αλλά δεν θα το περιέγραφα ως συγκίνηση. Είναι κάτι πιο ανάμικτο: περιέχει και φρίκη και αίσθηση ματαιότητας...

 

[Λόελλα]

Θυμήθηκα και τη σκηνή στο Μακεντόντσετο, όταν το παιδί βλέπει έναν νεκρό από τους αντιπάλους στην κηδεία του και αναρωτιέται γιατί οι αντάρτες και οι του Εθνικού στρατού σκοτώνονται αφού είναι ίδιοι -νόμιζε πως οι άλλοι θα ήταν διαφορετικοί.
Γενικά έχω κλάψει... σε πολλά βιβλία έχω κλάψει.

 

[ο μαύρος γάτος]

Το Λάθος του Αντώνη Σαμαράκη και η Μεταμόρφωση του Φρανς Κάφκα, σίγουρα!