Καλημέρα!!!!!
Τι κάνετε?
Όλα καλά;!;!
Πάντα καλά!!!!.....
Με αφορμή μία μου αναπάντητη ερώτηση-παρατήρηση, (σε άλλο νήμα που δεν αφορούσε την στίξη) έπιασα αυτό εδώ το θέμα.
Πολλές φορές, γυρίζω πίσω σε δικά μου γραπτά λόγια και διαπιστώνω τα μεγάλα μου κενά, τις παραλήψεις, τα λάθη, τις υπερβολές ή και την άσκοπη χρήση και επανάληψη σημείων στίξης. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα και σε αυτά εδώ τα λόγια πού είναι κρυμμένα λάθη στα μάτια μου (αργότερα ίσως τα δω...).
Τα σημεία στίξης δεν είναι περιττά στολίδια, η δυναμική τους είναι τεράστια και η υπερβολική τους χρήση ή παράληψη κάνουν φτηνά τα λόγια μου (τουλάχιστον οπτικά ως πρώτη εικόνα).
Κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορες δικαιολογίες: -Το δικό μας ερωτηματικό δεν φαίνεται -είναι μικροσκοπικό- γι' αυτό συνήθισα και το αγγλικό ερωτηματικό [ ? ],
-Εγώ βρίσκω γρηγορότερα το πλήκτρο του αγγλικού (πάνω από το “ctrl” και δίπλα από το “Shift”),
-Εμένα μου αρέσει να μην βάζω καθόλου ή ελάχιστα σημεία στίξης, εξάλλου καλύτερα τίποτα παρά υπερβολικά λάθη...
-Είναι τόσο γλυκούλικα!!!!!!!
Εγώ βρε παιδιά θα πω αυτό που λέω συχνά: -Αγαπώ τα λάθη μου, μέσα από αυτά γίνομαι καλύτερος, δεν ντρέπομαι να ρωτήσω ή ακόμα και να συμβουλευτώ βιβλία, ακόμα και από πιτσιρίκια Δημοτικού.
Η στίξη είναι μέρος του λόγου μας, η αποτύπωση της χαράς μας, της σιωπής μας, της ενέργειάς μας, το προσωπικό μας ύφος, τα πάντα όλα. Δεν είναι άσκοπα ούτε άχρηστα.
Μέσα στα νέα ελληνικά υπάρχουν και κανόνες και ασφαλώς περιορισμοί.
Παράδειγμα το κόμμα [ , ], ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του.
Υπάρχουν τα τερματικά, τα εσωτερικά, ο ρόλος τους (ένταση και διάρκεια), ο ρυθμός, μέσα στα λόγια μας, η συμβολική τους δύναμη.
Όσοι κι αν είναι οι τρόποι καθοδήγησης τους, οι τυπογραφικές συμβάσεις, όσοι και οι περιορισμοί, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε πως δεν αγγίζει στο ελάχιστο την ελευθερία και τον τρόπο που μπορούμε να απογειώσουμε τα γραπτά μας λόγια.
Θα αφήσω την μελλοντική μας κουβέντα να πει τα σημαντικά, εγώ θέλησα να κάνω μία μικρή αρχή, θα πω μόνο ορισμένα, συχνά μας λάθη.
Παράδειγμα: Δεν βάζουμε παρέα ερωτηματικό και θαυμαστικό / δεν κάνουμε υπερβολές με το θαυμαστικό ή το ερωτηματικό (ένα είναι αρκετό και δίνει αξία σε αυτό που θέλω να πω).
Η άνω τελεία [·] τόσο υπέροχη για να πεθάνει άδοξα, στην αφάνεια.
Τα αποσιωπητικά [...] είναι 3, παραπάνω είναι καραμέλες.
Σημ. Κάτι τελευταίο. Πολλές φορές βλέπω στο τέλος κάποιου κειμένου το εγγλέζικο “edit” (μέχρι και “ΕΤΑ” είδα), αυτό σαν επιλογή το βρίσκω άδικο πρώτα για εμάς που το επιλέγουμε και ύστερα για όλους τους υπόλοιπους, κρίμα και για την όμορφη γλώσσα μας που την πετσοκόβουμε ηθελημένα.
Τι κάνετε?
Όλα καλά;!;!
Πάντα καλά!!!!.....
Με αφορμή μία μου αναπάντητη ερώτηση-παρατήρηση, (σε άλλο νήμα που δεν αφορούσε την στίξη) έπιασα αυτό εδώ το θέμα.
Πολλές φορές, γυρίζω πίσω σε δικά μου γραπτά λόγια και διαπιστώνω τα μεγάλα μου κενά, τις παραλήψεις, τα λάθη, τις υπερβολές ή και την άσκοπη χρήση και επανάληψη σημείων στίξης. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα και σε αυτά εδώ τα λόγια πού είναι κρυμμένα λάθη στα μάτια μου (αργότερα ίσως τα δω...).
Τα σημεία στίξης δεν είναι περιττά στολίδια, η δυναμική τους είναι τεράστια και η υπερβολική τους χρήση ή παράληψη κάνουν φτηνά τα λόγια μου (τουλάχιστον οπτικά ως πρώτη εικόνα).
Κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορες δικαιολογίες: -Το δικό μας ερωτηματικό δεν φαίνεται -είναι μικροσκοπικό- γι' αυτό συνήθισα και το αγγλικό ερωτηματικό [ ? ],
-Εγώ βρίσκω γρηγορότερα το πλήκτρο του αγγλικού (πάνω από το “ctrl” και δίπλα από το “Shift”),
-Εμένα μου αρέσει να μην βάζω καθόλου ή ελάχιστα σημεία στίξης, εξάλλου καλύτερα τίποτα παρά υπερβολικά λάθη...
-Είναι τόσο γλυκούλικα!!!!!!!
Εγώ βρε παιδιά θα πω αυτό που λέω συχνά: -Αγαπώ τα λάθη μου, μέσα από αυτά γίνομαι καλύτερος, δεν ντρέπομαι να ρωτήσω ή ακόμα και να συμβουλευτώ βιβλία, ακόμα και από πιτσιρίκια Δημοτικού.
Η στίξη είναι μέρος του λόγου μας, η αποτύπωση της χαράς μας, της σιωπής μας, της ενέργειάς μας, το προσωπικό μας ύφος, τα πάντα όλα. Δεν είναι άσκοπα ούτε άχρηστα.
Μέσα στα νέα ελληνικά υπάρχουν και κανόνες και ασφαλώς περιορισμοί.
Παράδειγμα το κόμμα [ , ], ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του.
Υπάρχουν τα τερματικά, τα εσωτερικά, ο ρόλος τους (ένταση και διάρκεια), ο ρυθμός, μέσα στα λόγια μας, η συμβολική τους δύναμη.
Όσοι κι αν είναι οι τρόποι καθοδήγησης τους, οι τυπογραφικές συμβάσεις, όσοι και οι περιορισμοί, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε πως δεν αγγίζει στο ελάχιστο την ελευθερία και τον τρόπο που μπορούμε να απογειώσουμε τα γραπτά μας λόγια.
Θα αφήσω την μελλοντική μας κουβέντα να πει τα σημαντικά, εγώ θέλησα να κάνω μία μικρή αρχή, θα πω μόνο ορισμένα, συχνά μας λάθη.
Παράδειγμα: Δεν βάζουμε παρέα ερωτηματικό και θαυμαστικό / δεν κάνουμε υπερβολές με το θαυμαστικό ή το ερωτηματικό (ένα είναι αρκετό και δίνει αξία σε αυτό που θέλω να πω).
Η άνω τελεία [·] τόσο υπέροχη για να πεθάνει άδοξα, στην αφάνεια.
Τα αποσιωπητικά [...] είναι 3, παραπάνω είναι καραμέλες.
Σημ. Κάτι τελευταίο. Πολλές φορές βλέπω στο τέλος κάποιου κειμένου το εγγλέζικο “edit” (μέχρι και “ΕΤΑ” είδα), αυτό σαν επιλογή το βρίσκω άδικο πρώτα για εμάς που το επιλέγουμε και ύστερα για όλους τους υπόλοιπους, κρίμα και για την όμορφη γλώσσα μας που την πετσοκόβουμε ηθελημένα.
), μέσα στα χρόνια έχω αρχίσει να πιστεύω πως το ξενόφερτο ερωτηματικό προτιμάται από τον κόσμο διότι είναι όντως πιο χαρακτηριστικο ( ? ) και έχω φτάσει να το βλέπω με αρκετή συμπάθεια πλέον.
Ακομα και χωρις λογια, το συμβολο ειναι εκφραστικο. Φανταστειτε τον Ντοναλντ με γουρλωμενα ματια, και πανω απο το κεφαλι του δυο κοκκινα χοντρα 
Αν και ακόμα δεν την χρησιμοποιώ γιατί επίσης βαριέμαι να την ψάξω (και μπερδεύομαι και πού την βάζουμε ακριβώς)
λύπη