Νήμα για εφήμερα μηνύματα (που όμως θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας)
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Δεν καταλαβαίνω γιατί σε γιορτές και σπιτικά γλέντια βάζουν πάντα να ακούσουν το "η ζωή εδώ τελειώνει", το οποίο χορεύει πάντα ο εορτάζοντας ή το τιμώμενο πρόσωπο.
Διαβάζω σήμερα την τραγική είδηση πως βρέθηκε νεκρός ο 17χρονος γιος της Σινέντ Ο' Κόνορ, η οποία έχει στραφεί στο Ισλάμ εδώ και μερικά χρόνια, και πλέον ονομάζεται Σουχάντα Σαντακάτ (Shuhada Sadaqat).
Το παιδί αυτοκτόνησε. Και σκέφτομαι πόσο βασανίστηκε η ίδια η Σινέντ Ο' Κόνορ από εσωτερικούς δαίμονες και πώς να εκπέμψεις την σταθερότητα και την γαλήνη που χρειάζεται ένα παιδί, όταν δεν τα έχεις αυτά εσύ, ο ίδιος. Δεν κρίνω γιατί δεν ξέρω καν, τι μπορεί να συνέβη πραγματικά, βέβαια. Απλά σκέψεις.
Και μου έρχεται κι εκείνος ο στίχος της Γώγου στο νου: "Κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη. Έτσι γεννήθηκε. Λυπημένη."
Ωραίος σαν στίχος, Κατερίνα, αλλά τα παιδιά δεν γεννιούνται λυπημένα. Αν είναι λυπημένα, έτσι τα φτιάξανε οι γονείς, και φταίνε.
Αυτοκτόνησε στα 53 της η Γώγου, βρέθηκε νεκρή στα 48 της η Μυρτώ. Διαβάζοντας τώρα λίγο δεξιά-αριστερά δεν βλέπω για αίτια και δεν ξέρω αν ήταν αυτοκτονία.
Αυτό που ξέρω είναι α) πως η ζωή κι ο θάνατος μας είναι ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας. Και β) όταν το παιδί μεγαλώνει, σαν γονιός πρέπει να του στρώσεις ένα κομμάτι σταθερή γη γύρω του, για να πατήσει, σε έναν κόσμο ασύλληπτο και ρευστό από αλήθειες.
Το παιδί αυτοκτόνησε. Και σκέφτομαι πόσο βασανίστηκε η ίδια η Σινέντ Ο' Κόνορ από εσωτερικούς δαίμονες και πώς να εκπέμψεις την σταθερότητα και την γαλήνη που χρειάζεται ένα παιδί, όταν δεν τα έχεις αυτά εσύ, ο ίδιος. Δεν κρίνω γιατί δεν ξέρω καν, τι μπορεί να συνέβη πραγματικά, βέβαια. Απλά σκέψεις.
Και μου έρχεται κι εκείνος ο στίχος της Γώγου στο νου: "Κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη. Έτσι γεννήθηκε. Λυπημένη."
Ωραίος σαν στίχος, Κατερίνα, αλλά τα παιδιά δεν γεννιούνται λυπημένα. Αν είναι λυπημένα, έτσι τα φτιάξανε οι γονείς, και φταίνε.
Αυτοκτόνησε στα 53 της η Γώγου, βρέθηκε νεκρή στα 48 της η Μυρτώ. Διαβάζοντας τώρα λίγο δεξιά-αριστερά δεν βλέπω για αίτια και δεν ξέρω αν ήταν αυτοκτονία.
Αυτό που ξέρω είναι α) πως η ζωή κι ο θάνατος μας είναι ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας. Και β) όταν το παιδί μεγαλώνει, σαν γονιός πρέπει να του στρώσεις ένα κομμάτι σταθερή γη γύρω του, για να πατήσει, σε έναν κόσμο ασύλληπτο και ρευστό από αλήθειες.
Last edited:
Κανείς δεν μιλάει για τον απόλυτο έλεγχο. Αλλά για επιρροή. Διάβασα το άρθρο και δεν μπορώ να πω πως συμφωνώ με την φιλοσοφία ή την τοποθέτησή του. Ακόμη και η βασική αναλογία ως προς την πεταλούδα και την θεωρία του χάους είναι εσφαλμένη. Εάν κάποιος πιστεύει πως η επιρροή που έχει ο γονιός στην ζωή του παιδιού έχει την χαλαρή υποθετική σχέση της πεταλούδας που πετάει στην Κίνα και υποθετικά και έμμεσα προκαλεί μια καταιγίδα έξι μήνες αργότερα στην Καραϊβική, αναρωτιέμαι πώς πιστεύει πως μπορεί να μας καθοδηγήσει, τους υπόλοιπους. Επίσης, το ερώτημα δεν είναι «if your child isn’t succeeding…»
Σαν καθηγητής το έχω δει ξανά και ξανά, π.χ. με προβληματικά παιδιά. Έρχεται κάποια στιγμή ο γονιός στο σχολείο και τότε εξηγούνται όλα. Στο λίγο που τον αντικρίζεις βλέπεις από πού εκπορεύεται ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά που έπλασε το παιδί το οποίο αντιμετωπίζεις κάθε μέρα.
Το σχολιάζουμε κάθε φορά, μεταξύ μας. Σε πολλά μπορούμε να διαφωνούμε οι καθηγητές μεταξύ μας, σε αυτό το ένα, το μόνο που έχω δει είναι η απόλυτη συμφωνία.
Δεν μου αρέσουν οι ψυχωτικοί γονείς που βρίσκονται σε ένα βαθύ εμμονικό άγχος και αυτοκατηγόρια. Αλλά το να πιστεύει κάποιος πως ο γονιός, κι ειδικά τα πρώτα χρόνια, δεν είναι καθοριστικός για την ευτυχία, τη αυτοπεποίθηση, την διαμόρφωση του παιδιού, είναι αληθινά αφέλεια.
Σαν καθηγητής το έχω δει ξανά και ξανά, π.χ. με προβληματικά παιδιά. Έρχεται κάποια στιγμή ο γονιός στο σχολείο και τότε εξηγούνται όλα. Στο λίγο που τον αντικρίζεις βλέπεις από πού εκπορεύεται ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά που έπλασε το παιδί το οποίο αντιμετωπίζεις κάθε μέρα.
Το σχολιάζουμε κάθε φορά, μεταξύ μας. Σε πολλά μπορούμε να διαφωνούμε οι καθηγητές μεταξύ μας, σε αυτό το ένα, το μόνο που έχω δει είναι η απόλυτη συμφωνία.
Δεν μου αρέσουν οι ψυχωτικοί γονείς που βρίσκονται σε ένα βαθύ εμμονικό άγχος και αυτοκατηγόρια. Αλλά το να πιστεύει κάποιος πως ο γονιός, κι ειδικά τα πρώτα χρόνια, δεν είναι καθοριστικός για την ευτυχία, τη αυτοπεποίθηση, την διαμόρφωση του παιδιού, είναι αληθινά αφέλεια.
@Φαροφύλακας θα το πάω λίγο μαθηματικά. Είναι συνεπαγωγή - όχι ισοδυναμία. Τι εννοώ; Προβληματικός γονιός = προβληματικό παιδί (εκεί βλέπεις και Ο Κόνορ και Γώγου). Το ανάποδο δεν είναι πάντα. Π.χ. βλέπεις μια χαρά γονείς και το παιδί βγαίνει καταθλιπτικό (κατάθλιψη και σχιζοφρενία έχει αποδειχτεί ότι έχουν έντονη γονιδιακό υπόβαθρο - μπορεί να έχει κληρονομηθεί).
Από εκεί και πέρα ο γονιός μπορεί να βελτιώσει ή να χειροτερέψει μια κατάσταση. Πάντως συμφωνώ απόλυτα ότι είναι καθοριστικότατοι παράγοντες οι γονείς. Εάν δεν έχεις καλή πέτρα δεν θα σου βγει τέλειο το γλυπτό αλλά κάτι θα βγει. Αν είσαι άχρηστος γλύπτης και το καλύτερο μάρμαρο να έχεις, πετραδάκια και σκόνη θα δημιουργήσεις και έκτρωμα.
Από εκεί και πέρα ο γονιός μπορεί να βελτιώσει ή να χειροτερέψει μια κατάσταση. Πάντως συμφωνώ απόλυτα ότι είναι καθοριστικότατοι παράγοντες οι γονείς. Εάν δεν έχεις καλή πέτρα δεν θα σου βγει τέλειο το γλυπτό αλλά κάτι θα βγει. Αν είσαι άχρηστος γλύπτης και το καλύτερο μάρμαρο να έχεις, πετραδάκια και σκόνη θα δημιουργήσεις και έκτρωμα.
Εξαιρετικό θέμα το οποίο οδηγεί σε ένα άλλο αγαπημένο μου θέμα, της φύσης και της ανατροφής.
Θα προτείνω ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ντοκυμαντέρ που είχα παρακολουθήσει σχετικά πρόσφατα και ήταν λίγο σοκ.
Λέγεται Three Identical Strangers. (Δείτε το σας λέω)
Μέχρι τα μισά φαινόταν ένα πρόσχαρο ντοκυμαντέρ, και κάθεσαι και λες "μα σε λάθος κατηγορία το κατατάσσουν". Και κάπου εκεί γίνεται λίγο dark.
Θα προτείνω ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ντοκυμαντέρ που είχα παρακολουθήσει σχετικά πρόσφατα και ήταν λίγο σοκ.
Λέγεται Three Identical Strangers. (Δείτε το σας λέω)
Μέχρι τα μισά φαινόταν ένα πρόσχαρο ντοκυμαντέρ, και κάθεσαι και λες "μα σε λάθος κατηγορία το κατατάσσουν". Και κάπου εκεί γίνεται λίγο dark.
Ω, ωραία! Ο Σεπτέμβρης, δυστυχώς, δεν είναι βολικός μήνας για μένα, για ταξίδια, αλλά το βλέπουμε.
Κάθισα και το είδα, μιας και το πρότεινες. Δεν ξέρω γιατί το πρότεινες με τόση ζέση. Δηλ. είναι σεμνά ενδιαφέρον ενώ η έμφασή σου με προετοίμαζε για περισσότερα.
Παρεμπιπτόντως, πρέπει να τα έχω ξαναδεί αυτά τα τρίδυμα.
Συγκινητικό το βασανιστικό ερώτημα του πατέρα, στο τέλος: "Συχνά αναρωτιέμαι εάν αμέλησα να του διδάξω κάτι [...] [π.χ.] πώς να ζήσει την ζωή. Αυτό με βασανίζει, ενίοτε."
Έχει ενδιαφέρον το ότι το ντοκιμαντέρ μάλλον δεν δίνει κάποιο προβάδισμα σε ανατροφή ή γεννητική προδιάθεση και τα αναγνωρίζει σαν "μεταξύ τους ανταγωνιστές", ας πούμε.
Τι ωραία! Μακάρι να τα καταφέρουμε και να την χαρούμε!
@Φαροφύλακας αν έλεγα αυτολεξεί "σας προτείνω ένα σεμνά ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ", ποιες οι πιθανότητες να το έβλεπες;
Όταν η ζέση γίνεται επιθετικό μάρκετινγκ...
Μη φανταστείς και εγώ ένα 8ρακι του είχα δώσει.
Νομίζω το πιο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι δεν έχουν απαντηθεί φλέγοντα ζητήματα της έρευνας. Και ποια θα είναι η αντίδραση κοινού και επιστήμης όταν δημοσιευθούν τα ευρήματα αυτής της έρευνας στο μέλλον.
ΥΓ: ελπίζω να είχες τουλάχιστον μία σεμνά ευχάριστη θέαση!
Όταν η ζέση γίνεται επιθετικό μάρκετινγκ...
Μη φανταστείς και εγώ ένα 8ρακι του είχα δώσει.
Νομίζω το πιο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι δεν έχουν απαντηθεί φλέγοντα ζητήματα της έρευνας. Και ποια θα είναι η αντίδραση κοινού και επιστήμης όταν δημοσιευθούν τα ευρήματα αυτής της έρευνας στο μέλλον.
ΥΓ: ελπίζω να είχες τουλάχιστον μία σεμνά ευχάριστη θέαση!
Γενικα αν ψαξετε βιβλια ψυχολογιας(ειδικα στο σκρουτζ βιβλία με θετικές κριτικες απο ευχαριστημενους αναγνωστες) υπαρχουν αρκετα σχετικα με παιδια και γονεις που φαινονται αξιολογα,δεν ειμαι παντρεμενος ουτε εχω παιδια,να ξερετε ομως και το να ειναι καποιος σωστος γονιος δεν ειναι κατι απλο,γι αυτο θεωρω χρησιμο οσο αναφορα τους γονεις οποτε υπαρχει χρονος το διαβασμα βιβλιων ψυχολογιας,γιατι η ψυχολογια ειναι ισως το πιο σημαντικο σε εναν ανθρωπο.
Στιγμές ευτυχίας
Οι στιγμές ευτυχίας θέλουν κόπο να κατακτηθούν. Έχω φάει σε ακριβά εστιατόρια. Έχω πιεί ακριβά ποτά. Έχω οδηγήσει ακριβά αμάξια. Με έχουν πάει βόλτα με ακριβά αμάξια. Δεν είδα κάπου εκεί ευτυχία.
Έχω μεγαλώσει σε ένα λάθος περιβάλλον που έχω κριθεί και συνεχίζω να κρίνομαι για τις απόψεις μου και τον τρόπο ζωής μου συνεχώς, γιατί πετάω τα λεφτά μου σε ταξίδια, γιατί τρώω βλακείες και τρώω σπάνια τηγανιτά, λιπαρά και διάφορα φαγητά που στα κόβει ο γιατρός κάποια στιγμή στη ζωή σου αν το παρακάνεις, γιατί πάω για προπόνηση αντί να βγω για ποτό και πολλά άλλα.
Παρότι μεγάλωσα και ζω σε ένα περιβάλλον που κρίνομαι συνεχώς, κουτουλώντας από ιδιοτέλεια σε ιδιοτέλεια, έχω ζήσει στιγμές ευτυχίας και θα αναφέρω μια από αυτές.
Για να καταφέρω να τη ζήσω, χρειάστηκε να φύγω από την Κρήτη, να πάω στην Βλυχάδα, μια παραλία της Πελοποννήσου.
Σε αυτή την παραλία, είδα ανθρώπους μόνους τους, να έρχονται από πολύ μακρινά σημεία της γης, μόνο και μόνο για να τρέξουν πάνω κάτω την παραλία ξεφωνίζοντας, να κάθονται για λίγα λεπτά να απολαμβάνουν τη θέα και μετά να μπαίνουν στο ενοικιαζόμενο αμάξι τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Σε αυτή την παραλία, χρειάστηκε να μείνω περίπου μια βδομάδα για να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την στιγμή ευτυχίας.
Χρειάστηκε να μείνω μια βδομάδα εδώ
Μετά από αυτό χρειάστηκε να φάω δίπλα στη λίμνη στα Γιάννενα τις πιο νόστιμες πιπεριές με χωριάτικο λουκάνικο
Δεν έφταναν όλα αυτά. Έπρεπε να κάνω ένα σωρό περπάτημα μέσα στο φαράγγι του Βίκου, να βουτήξω στις πηγές του Βοϊδομάτη
Έπρεπε να ανέβω το βουνό Τύμφη και να παίξω με τους τρίτωνες της Δρακόλιμνης
και τελικά να κοιμηθώ με άτομα που αγαπώ, μέσα σε μια φάτνη γεμάτη ακαθαρσίες ζώων και να γελάμε χωρίς λόγο μέχρι που μας πήρε ο ύπνος γελώντας. Εκεί ένιωσα ευτυχία.
Συνέχεια ακούω τους ανθρώπους γύρω μου να κυνηγάνε τα λεφτά και να αφήνουν τα χρόνια να περνάνε χωρίς να ζουν. Το μόνο μέλημα των γονιών μου όταν μεγάλωνα, ήταν να διαβάζω, να σπουδάσω, να βγάζω λεφτά για να μην χρειάζεται να μαζεύω ελιές για πάντα. Τώρα που τα κατάφερα, το μόνον τους μέλημα είναι να πάω στις ελιές
Ακούω συγγενείς μου να λένε στο παιδί μου, ενώ παίζει και ξεφωνίζει από χαρά, να σταματήσει γιατί θα το μαλώσουν. Καταπιέζω την τάση που έχω να τους απαντήσω όπως με μάθανε και απλά τους λέω ότι εγώ το παιδί μου το θέλω χαρούμενο και δεν το μαλώνω.
Ακούω άλλους να του λένε όταν κλαίει, ποιος τον πείραξε να τον δείρουν. Καταπιέζω ξανά την τάση μου να τους απαντήσω όπως με μάθανε και τους λέω ότι εμείς δεν δέρνουμε και δεν λέμε τέτοια πράγματα στο παιδί.
Έχω φίλους με σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα. Το ψυχιατρικό πρόβλημα μπορεί να μη φαίνεται, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα σωματικό. Πως δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον με κομμένο πόδι να τρέξει, το ίδιο πρέπει να μην κάνεις και για το ψυχιατρικό. Δεν μπορείς να έχεις απαίτηση, ένα άτομο με ψυχιατρικό πρόβλημα να συμπεριφέρεται σαν τους ανθρώπους που δεν έχουν. Παρόλαυτα οι γονείς τους φοβούνται. Φοβούνται για το τι θα πει ο κόσμος και τους πιέζουν να συμπεριφέρονται κανονικά με καταστροφικές συνέπειες για τον εαυτό τους.
Έχω φίλους εθισμένους στα ναρκωτικά. Οι γονείς τους ντρέπονται να πάνε σε ένα πρόγραμμα να τους κατευθύνει ώστε να βοηθήσουν το παιδί τους. Κάνουν το παιδί τους να ντρέπεται να πάει σε ένα πρόγραμμα για να βοηθηθεί ώστε να καταφέρει να λύσει το πρόβλημα του. Για το τι θα πει ο κόσμος.
Έχω γνωρίσει χρήστη σε καμπίνα καραβιού και το πρώτο πράγμα που μου είπε μετά το όνομα του, ήταν ότι είναι χρήστης και παρακολουθεί πρόγραμμα στην Ισπανία. Μεγάλος μάγκας, τόσο μάγκας που τον αναφέρω συνέχεια και χάρηκα που τον γνώρισα.
Όλοι φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος και ακολουθούμε αυτό που θέλει ο κόσμος.
Φίλοι μου με χλευάζουν που περνάω τη γειτονιά με το κανό στην πλάτη για να πάω να παίξω στη θάλασσα. Τι θα πουν οι γείτονες, τι θα πει ο πεθερός μου. Δεν με νοιάζει.
Φίλοι και συγγενείς μου απάντησαν όταν τους είπα ότι ήμουν σε δίλημμα να πάω στο Παρίσι (το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό) ή να κατέβω στο χωριό, τι πήγα να κάνω στο Παρίσι.
Ο Σωκράτης (ή ο φανταστικός φίλος του Πλάτωνα) μίλησε για την ευδαιμονία που ψάχνουμε όλοι. Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, όχι μαλώνοντας τα όταν κάνουν κάτι που δεν πρέπει, κάνοντας μαζί του κάτι άλλο που πρέπει. Όχι μαλώνοντας τα όταν παίζουν με ένα αντικείμενο που δεν πρέπει, αλλά δίνοντας του ένα αντικείμενο που πρέπει.
Δεν χρειάζεται λεφτά και παιχνίδια για να είναι χαρούμενο ένα παιδί, χρειάζεται να παίξει μαζί με τους γονείς του, να παίξει ακόμα και με το χώμα. Για ευνόητους λόγους δεν ανεβάζω αποδείξεις.
Προσπάθησα να δείξω στο παιδί μου να πατάει κουμπιά σε ένα δια δραστικό βιβλίο που του έχω πάρει και κάνουν θορύβους αν τα πατήσεις. Του έπιανα το δάχτυλο και του πατούσα τα κουμπιά. Μετά το παιδί μου άρχισε να πιάνει το δικό μου δάκτυλο για να πατήσει το κουμπί. Πόσο λάθος είμαι; Κάθε ηλικία είναι διαφορετική και πρέπει να το καταλάβουμε, να το θυμηθούμε. Σαν γονείς δεν πρέπει να μάθουμε το παιδί να ζει, σαν γονείς πρέπει να μάθουμε να ξαναζούμε τη ζωή. Εγώ πρέπει να μάθω πως να δείξω στο παιδί μου ότι θέλω να του δείξω όχι αυτό να μάθει πως θα του το δείχνω εγώ.
Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο που υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μου και που αυτοκτονεί κόσμος. Η ζωή είναι ένα δώρο και το χαραμίζουμε στο ψυγείο να μην χαλάσει.
Τα λεφτά είναι αριθμοί, οι αριθμοί δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος κυνηγώντας κάτι που δεν τελειώνει.
Εγώ το μόνο πράγμα που θέλω για το παιδί μου είναι να είναι ευτυχισμένο. Αν δεν καταφέρω να το βοηθήσω να γίνει, τουλάχιστον δεν θα μπω εμπόδιο σε αυτό. Ελπίζω να τα καταφέρω
πείτε μου τώρα ότι δεν περιμένατε να πεταχτώ με ένα τέτοιο μήνυμα
Οι στιγμές ευτυχίας θέλουν κόπο να κατακτηθούν. Έχω φάει σε ακριβά εστιατόρια. Έχω πιεί ακριβά ποτά. Έχω οδηγήσει ακριβά αμάξια. Με έχουν πάει βόλτα με ακριβά αμάξια. Δεν είδα κάπου εκεί ευτυχία.
Έχω μεγαλώσει σε ένα λάθος περιβάλλον που έχω κριθεί και συνεχίζω να κρίνομαι για τις απόψεις μου και τον τρόπο ζωής μου συνεχώς, γιατί πετάω τα λεφτά μου σε ταξίδια, γιατί τρώω βλακείες και τρώω σπάνια τηγανιτά, λιπαρά και διάφορα φαγητά που στα κόβει ο γιατρός κάποια στιγμή στη ζωή σου αν το παρακάνεις, γιατί πάω για προπόνηση αντί να βγω για ποτό και πολλά άλλα.
Παρότι μεγάλωσα και ζω σε ένα περιβάλλον που κρίνομαι συνεχώς, κουτουλώντας από ιδιοτέλεια σε ιδιοτέλεια, έχω ζήσει στιγμές ευτυχίας και θα αναφέρω μια από αυτές.
Για να καταφέρω να τη ζήσω, χρειάστηκε να φύγω από την Κρήτη, να πάω στην Βλυχάδα, μια παραλία της Πελοποννήσου.
Σε αυτή την παραλία, είδα ανθρώπους μόνους τους, να έρχονται από πολύ μακρινά σημεία της γης, μόνο και μόνο για να τρέξουν πάνω κάτω την παραλία ξεφωνίζοντας, να κάθονται για λίγα λεπτά να απολαμβάνουν τη θέα και μετά να μπαίνουν στο ενοικιαζόμενο αμάξι τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Σε αυτή την παραλία, χρειάστηκε να μείνω περίπου μια βδομάδα για να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την στιγμή ευτυχίας.
Χρειάστηκε να μείνω μια βδομάδα εδώ
Μετά από αυτό χρειάστηκε να φάω δίπλα στη λίμνη στα Γιάννενα τις πιο νόστιμες πιπεριές με χωριάτικο λουκάνικο
Δεν έφταναν όλα αυτά. Έπρεπε να κάνω ένα σωρό περπάτημα μέσα στο φαράγγι του Βίκου, να βουτήξω στις πηγές του Βοϊδομάτη
Έπρεπε να ανέβω το βουνό Τύμφη και να παίξω με τους τρίτωνες της Δρακόλιμνης
και τελικά να κοιμηθώ με άτομα που αγαπώ, μέσα σε μια φάτνη γεμάτη ακαθαρσίες ζώων και να γελάμε χωρίς λόγο μέχρι που μας πήρε ο ύπνος γελώντας. Εκεί ένιωσα ευτυχία.
Συνέχεια ακούω τους ανθρώπους γύρω μου να κυνηγάνε τα λεφτά και να αφήνουν τα χρόνια να περνάνε χωρίς να ζουν. Το μόνο μέλημα των γονιών μου όταν μεγάλωνα, ήταν να διαβάζω, να σπουδάσω, να βγάζω λεφτά για να μην χρειάζεται να μαζεύω ελιές για πάντα. Τώρα που τα κατάφερα, το μόνον τους μέλημα είναι να πάω στις ελιές
Ακούω συγγενείς μου να λένε στο παιδί μου, ενώ παίζει και ξεφωνίζει από χαρά, να σταματήσει γιατί θα το μαλώσουν. Καταπιέζω την τάση που έχω να τους απαντήσω όπως με μάθανε και απλά τους λέω ότι εγώ το παιδί μου το θέλω χαρούμενο και δεν το μαλώνω.
Ακούω άλλους να του λένε όταν κλαίει, ποιος τον πείραξε να τον δείρουν. Καταπιέζω ξανά την τάση μου να τους απαντήσω όπως με μάθανε και τους λέω ότι εμείς δεν δέρνουμε και δεν λέμε τέτοια πράγματα στο παιδί.
Έχω φίλους με σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα. Το ψυχιατρικό πρόβλημα μπορεί να μη φαίνεται, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα σωματικό. Πως δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον με κομμένο πόδι να τρέξει, το ίδιο πρέπει να μην κάνεις και για το ψυχιατρικό. Δεν μπορείς να έχεις απαίτηση, ένα άτομο με ψυχιατρικό πρόβλημα να συμπεριφέρεται σαν τους ανθρώπους που δεν έχουν. Παρόλαυτα οι γονείς τους φοβούνται. Φοβούνται για το τι θα πει ο κόσμος και τους πιέζουν να συμπεριφέρονται κανονικά με καταστροφικές συνέπειες για τον εαυτό τους.
Έχω φίλους εθισμένους στα ναρκωτικά. Οι γονείς τους ντρέπονται να πάνε σε ένα πρόγραμμα να τους κατευθύνει ώστε να βοηθήσουν το παιδί τους. Κάνουν το παιδί τους να ντρέπεται να πάει σε ένα πρόγραμμα για να βοηθηθεί ώστε να καταφέρει να λύσει το πρόβλημα του. Για το τι θα πει ο κόσμος.
Έχω γνωρίσει χρήστη σε καμπίνα καραβιού και το πρώτο πράγμα που μου είπε μετά το όνομα του, ήταν ότι είναι χρήστης και παρακολουθεί πρόγραμμα στην Ισπανία. Μεγάλος μάγκας, τόσο μάγκας που τον αναφέρω συνέχεια και χάρηκα που τον γνώρισα.
Όλοι φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος και ακολουθούμε αυτό που θέλει ο κόσμος.
Φίλοι μου με χλευάζουν που περνάω τη γειτονιά με το κανό στην πλάτη για να πάω να παίξω στη θάλασσα. Τι θα πουν οι γείτονες, τι θα πει ο πεθερός μου. Δεν με νοιάζει.
Φίλοι και συγγενείς μου απάντησαν όταν τους είπα ότι ήμουν σε δίλημμα να πάω στο Παρίσι (το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό) ή να κατέβω στο χωριό, τι πήγα να κάνω στο Παρίσι.
Ο Σωκράτης (ή ο φανταστικός φίλος του Πλάτωνα) μίλησε για την ευδαιμονία που ψάχνουμε όλοι. Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, όχι μαλώνοντας τα όταν κάνουν κάτι που δεν πρέπει, κάνοντας μαζί του κάτι άλλο που πρέπει. Όχι μαλώνοντας τα όταν παίζουν με ένα αντικείμενο που δεν πρέπει, αλλά δίνοντας του ένα αντικείμενο που πρέπει.
Δεν χρειάζεται λεφτά και παιχνίδια για να είναι χαρούμενο ένα παιδί, χρειάζεται να παίξει μαζί με τους γονείς του, να παίξει ακόμα και με το χώμα. Για ευνόητους λόγους δεν ανεβάζω αποδείξεις.
Προσπάθησα να δείξω στο παιδί μου να πατάει κουμπιά σε ένα δια δραστικό βιβλίο που του έχω πάρει και κάνουν θορύβους αν τα πατήσεις. Του έπιανα το δάχτυλο και του πατούσα τα κουμπιά. Μετά το παιδί μου άρχισε να πιάνει το δικό μου δάκτυλο για να πατήσει το κουμπί. Πόσο λάθος είμαι; Κάθε ηλικία είναι διαφορετική και πρέπει να το καταλάβουμε, να το θυμηθούμε. Σαν γονείς δεν πρέπει να μάθουμε το παιδί να ζει, σαν γονείς πρέπει να μάθουμε να ξαναζούμε τη ζωή. Εγώ πρέπει να μάθω πως να δείξω στο παιδί μου ότι θέλω να του δείξω όχι αυτό να μάθει πως θα του το δείχνω εγώ.
Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο που υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μου και που αυτοκτονεί κόσμος. Η ζωή είναι ένα δώρο και το χαραμίζουμε στο ψυγείο να μην χαλάσει.
Τα λεφτά είναι αριθμοί, οι αριθμοί δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος κυνηγώντας κάτι που δεν τελειώνει.
Εγώ το μόνο πράγμα που θέλω για το παιδί μου είναι να είναι ευτυχισμένο. Αν δεν καταφέρω να το βοηθήσω να γίνει, τουλάχιστον δεν θα μπω εμπόδιο σε αυτό. Ελπίζω να τα καταφέρω
πείτε μου τώρα ότι δεν περιμένατε να πεταχτώ με ένα τέτοιο μήνυμα
Last edited:
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια φόρμα που μπορεί να σας κάνει χαρούμενους(αφού συμπληρωθεί) .
Εγώ έφτιαξα αντίγραφο και στο αντίγραφο επάνω έβαλα τα δικά μου.
Στην ουσία συμπληρώνεις κάποιες λίστες που τις έχει έτοιμες και μετά μπορείς να δεις τα στατιστικά σου.
Μου το έστειλε μια κοπέλα που παρακολουθεί τον youtuber που το φτιάχνει κάθε χρόνο.
Ορίστε το λινκ τα στατιστικά μου!!
Ορίστε και πως φαίνονται κάποια δικά μου στατιστικά μέχρι στιγμής για το σωτήριο έτος 2022.
Καλή διασκέδαση!!!
Εγώ έφτιαξα αντίγραφο και στο αντίγραφο επάνω έβαλα τα δικά μου.
Στην ουσία συμπληρώνεις κάποιες λίστες που τις έχει έτοιμες και μετά μπορείς να δεις τα στατιστικά σου.
Μου το έστειλε μια κοπέλα που παρακολουθεί τον youtuber που το φτιάχνει κάθε χρόνο.
Ορίστε το λινκ τα στατιστικά μου!!
Ορίστε και πως φαίνονται κάποια δικά μου στατιστικά μέχρι στιγμής για το σωτήριο έτος 2022.
Καλή διασκέδαση!!!
Χωρίς ίχνος ειρωνίας θα μπορουσες να γράψεις ένα καταπληκτικό βιβλίο,το κείμενο που έγραψες αποτελεί μάθημα ζωής πραγματικά ευχαριστω που το μοιράστηκες έτσι απλόχερα και άνετα.ΑΠΛΑ ΟΥΑΟ.Στιγμές ευτυχίας
Οι στιγμές ευτυχίας θέλουν κόπο να κατακτηθούν. Έχω φάει σε ακριβά εστιατόρια. Έχω πιεί ακριβά ποτά. Έχω οδηγήσει ακριβά αμάξια. Με έχουν πάει βόλτα με ακριβά αμάξια. Δεν είδα κάπου εκεί ευτυχία.
Έχω μεγαλώσει σε ένα λάθος περιβάλλον που έχω κριθεί και συνεχίζω να κρίνομαι για τις απόψεις μου και τον τρόπο ζωής μου συνεχώς, γιατί πετάω τα λεφτά μου σε ταξίδια, γιατί τρώω βλακείες και τρώω σπάνια τηγανιτά, λιπαρά και διάφορα φαγητά που στα κόβει ο γιατρός κάποια στιγμή στη ζωή σου αν το παρακάνεις, γιατί πάω για προπόνηση αντί να βγω για ποτό και πολλά άλλα.
Παρότι μεγάλωσα και ζω σε ένα περιβάλλον που κρίνομαι συνεχώς, κουτουλώντας από ιδιοτέλεια σε ιδιοτέλεια, έχω ζήσει στιγμές ευτυχίας και θα αναφέρω μια από αυτές.
Για να καταφέρω να τη ζήσω, χρειάστηκε να φύγω από την Κρήτη, να πάω στην Βλυχάδα, μια παραλία της Πελοποννήσου.
Σε αυτή την παραλία, είδα ανθρώπους μόνους τους, να έρχονται από πολύ μακρινά σημεία της γης, μόνο και μόνο για να τρέξουν πάνω κάτω την παραλία ξεφωνίζοντας, να κάθονται για λίγα λεπτά να απολαμβάνουν τη θέα και μετά να μπαίνουν στο ενοικιαζόμενο αμάξι τους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Σε αυτή την παραλία, χρειάστηκε να μείνω περίπου μια βδομάδα για να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την στιγμή ευτυχίας.
Χρειάστηκε να μείνω μια βδομάδα εδώ
Μετά από αυτό χρειάστηκε να φάω δίπλα στη λίμνη στα Γιάννενα τις πιο νόστιμες πιπεριές με χωριάτικο λουκάνικο
Δεν έφταναν όλα αυτά. Έπρεπε να κάνω ένα σωρό περπάτημα μέσα στο φαράγγι του Βίκου, να βουτήξω στις πηγές του Βοϊδομάτη
Έπρεπε να ανέβω το βουνό Τύμφη και να παίξω με τους τρίτωνες της Δρακόλιμνης
και τελικά να κοιμηθώ με άτομα που αγαπώ, μέσα σε μια φάτνη γεμάτη ακαθαρσίες ζώων και να γελάμε χωρίς λόγο μέχρι που μας πήρε ο ύπνος γελώντας. Εκεί ένιωσα ευτυχία.
Συνέχεια ακούω τους ανθρώπους γύρω μου να κυνηγάνε τα λεφτά και να αφήνουν τα χρόνια να περνάνε χωρίς να ζουν. Το μόνο μέλημα των γονιών μου όταν μεγάλωνα, ήταν να διαβάζω, να σπουδάσω, να βγάζω λεφτά για να μην χρειάζεται να μαζεύω ελιές για πάντα. Τώρα που τα κατάφερα, το μόνον τους μέλημα είναι να πάω στις ελιές
Ακούω συγγενείς μου να λένε στο παιδί μου, ενώ παίζει και ξεφωνίζει από χαρά, να σταματήσει γιατί θα το μαλώσουν. Καταπιέζω την τάση που έχω να τους απαντήσω όπως με μάθανε και απλά τους λέω ότι εγώ το παιδί μου το θέλω χαρούμενο και δεν το μαλώνω.
Ακούω άλλους να του λένε όταν κλαίει, ποιος τον πείραξε να τον δείρουν. Καταπιέζω ξανά την τάση μου να τους απαντήσω όπως με μάθανε και τους λέω ότι εμείς δεν δέρνουμε και δεν λέμε τέτοια πράγματα στο παιδί.
Έχω φίλους με σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα. Το ψυχιατρικό πρόβλημα μπορεί να μη φαίνεται, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα σωματικό. Πως δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον με κομμένο πόδι να τρέξει, το ίδιο πρέπει να μην κάνεις και για το ψυχιατρικό. Δεν μπορείς να έχεις απαίτηση, ένα άτομο με ψυχιατρικό πρόβλημα να συμπεριφέρεται σαν τους ανθρώπους που δεν έχουν. Παρόλαυτα οι γονείς τους φοβούνται. Φοβούνται για το τι θα πει ο κόσμος και τους πιέζουν να συμπεριφέρονται κανονικά με καταστροφικές συνέπειες για τον εαυτό τους.
Έχω φίλους εθισμένους στα ναρκωτικά. Οι γονείς τους ντρέπονται να πάνε σε ένα πρόγραμμα να τους κατευθύνει ώστε να βοηθήσουν το παιδί τους. Κάνουν το παιδί τους να ντρέπεται να πάει σε ένα πρόγραμμα για να βοηθηθεί ώστε να καταφέρει να λύσει το πρόβλημα του. Για το τι θα πει ο κόσμος.
Έχω γνωρίσει χρήστη σε καμπίνα καραβιού και το πρώτο πράγμα που μου είπε μετά το όνομα του, ήταν ότι είναι χρήστης και παρακολουθεί πρόγραμμα στην Ισπανία. Μεγάλος μάγκας, τόσο μάγκας που τον αναφέρω συνέχεια και χάρηκα που τον γνώρισα.
Όλοι φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος και ακολουθούμε αυτό που θέλει ο κόσμος.
Φίλοι μου με χλευάζουν που περνάω τη γειτονιά με το κανό στην πλάτη για να πάω να παίξω στη θάλασσα. Τι θα πουν οι γείτονες, τι θα πει ο πεθερός μου. Δεν με νοιάζει.
Φίλοι και συγγενείς μου απάντησαν όταν τους είπα ότι ήμουν σε δίλημμα να πάω στο Παρίσι (το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό) ή να κατέβω στο χωριό, τι πήγα να κάνω στο Παρίσι.
Ο Σωκράτης (ή ο φανταστικός φίλος του Πλάτωνα) μίλησε για την ευδαιμονία που ψάχνουμε όλοι. Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, όχι μαλώνοντας τα όταν κάνουν κάτι που δεν πρέπει, κάνοντας μαζί του κάτι άλλο που πρέπει. Όχι μαλώνοντας τα όταν παίζουν με ένα αντικείμενο που δεν πρέπει, αλλά δίνοντας του ένα αντικείμενο που πρέπει.
Δεν χρειάζεται λεφτά και παιχνίδια για να είναι χαρούμενο ένα παιδί, χρειάζεται να παίξει μαζί με τους γονείς του, να παίξει ακόμα και με το χώμα. Για ευνόητους λόγους δεν ανεβάζω αποδείξεις.
Προσπάθησα να δείξω στο παιδί μου να πατάει κουμπιά σε ένα δια δραστικό βιβλίο που του έχω πάρει και κάνουν θορύβους αν τα πατήσεις. Του έπιανα το δάχτυλο και του πατούσα τα κουμπιά. Μετά το παιδί μου άρχισε να πιάνει το δικό μου δάκτυλο για να πατήσει το κουμπί. Πόσο λάθος είμαι; Κάθε ηλικία είναι διαφορετική και πρέπει να το καταλάβουμε, να το θυμηθούμε. Σαν γονείς δεν πρέπει να μάθουμε το παιδί να ζει, σαν γονείς πρέπει να μάθουμε να ξαναζούμε τη ζωή. Εγώ πρέπει να μάθω πως να δείξω στο παιδί μου ότι θέλω να του δείξω όχι αυτό να μάθει πως θα του το δείχνω εγώ.
Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο που υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μου και που αυτοκτονεί κόσμος. Η ζωή είναι ένα δώρο και το χαραμίζουμε στο ψυγείο να μην χαλάσει.
Τα λεφτά είναι αριθμοί, οι αριθμοί δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος κυνηγώντας κάτι που δεν τελειώνει.
Εγώ το μόνο πράγμα που θέλω για το παιδί μου είναι να είναι ευτυχισμένο. Αν δεν καταφέρω να το βοηθήσω να γίνει, τουλάχιστον δεν θα μπω εμπόδιο σε αυτό. Ελπίζω να τα καταφέρω
πείτε μου τώρα ότι δεν περιμένατε να πεταχτώ με ένα τέτοιο μήνυμα
@Καιστηνκορυφήκανέλα ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια
Η Κατερίνα μας δεν ήταν η μέση Ελληνίδα. Ήταν πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, με ιδιαίτερη σκέψη και υπερβολικά ευαισθητοποιημενη με τα κοινωνικά προβλήματα. Όταν θες να βοηθήσεις και βρίσκεις τοίχο, χάνεις λίγο τον εαυτό σου. Αν αυτό την έκανε άχρηστη για μητέρα; Από μένα είναι όχι (που να την καταλάβαινα και ως ποιήτρια). Δεν θα μπω ποτέ στη θέση των γονιών και δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μπορεί να μη βγήκα λυπημένη (που μάλλον ως παιδάκι ήμουν) αλλά αγχωμένη, ενώ κανένας από τους δικούς μου δεν είχε αυτό το ελάττωμα. Νομίζω πως το άγχος το τσίμπησα από την διαταραχουλα, αλλά ας καταλήξω εκεί που θέλω, πατώντας πάνω σε αυτό που είπε ο Φαροφύλακας για τους μαθητές. Είχα μια φίλη φιλόλογο και στην τάξη της υπήρχε ένα παιδί με προβληματική συμπεριφορά. Δεν άργησε να καταλάβει πως το παιδί είχε συσσωρευμενη οργή επειδή έτρωγε ξύλο "για να γίνει άντρας". Αυτο της είπε ο πατέρας την πρώτη φορά που του μίλησε (και μετά δεχόταν απειλές από τον ίδιο, επειδή μπλεχτηκε για να σώσει κάπως την κατάσταση του παιδιού). Τα παιδιά καθρεφτιζουν το σπίτι τους. Εχω μια γνωστη που πέρασε το ίδιο άσχημα. Ως ενήλικη, ενώ έχει πολλά λαμπρά στοιχεία, με την πρώτη ευκαιρία η αντικοινωνικη συμπεριφορά και η αντιδραση θα βγει στην επιφάνεια. Θέλω πολύ να βριζω το οικ. της περιβάλλον, και το κάνω, όμως χωρίς να δικαιολογω, διότι όταν στα 40 σου ακόμη φταίει η μαμα και ο μπαμπάς γι'αυτα που σκέφτεσαι, κανείς, ή λες, κάτι λάθος έκανες και συ, ή μάλλον κάτι δεν έκανες: δουλίτσα με τον εαυτό σου και ψυχοθεραπεια. Εδώ το victim blaming το καλό! Αστειεύομαι, ελπίζω να ημουν σαφής.
Εντωμεταξύ έγραψα σεντόνι λες και με είχαν κλειδωμένη σπίτι 6 μήνες.
Εντωμεταξύ έγραψα σεντόνι λες και με είχαν κλειδωμένη σπίτι 6 μήνες.