Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

Εχει μαγαζια με ειδη καγκελαρίας, πόμολα, ειδη σπιτιου, προικός, ειναι και η πολεοδομια εκει νομίζω.

Έχει τόσα μαγαζιά; Είδατε που λέτε ότι όλο ανεπάγγελτοι κυβερνούν αυτοί τη χώρα;

 

[Έλλη Μ]

Είδατε που λέτε ότι όλο ανεπάγγελτοι κυβερνούν αυτοί τη χώρα;

Ποιος το λέει αυτό; Λαθος εχεις ακούσει, ολο άεργοι κυβερνουν αυτή τη χωρα. Αυτό ειναι το συνθημα.
Αυτό και οτι το σεξ κι απεργια θελουν διάρκεια.
Παντελώς ασχετο, αν και όχι τόσο, αν σκεφτεις οτι η απεργία χτυπά την κυβερνηση ενώ το σεξ την υπογεννητικότητα, η οποία ειναι παντιέρα/σύνθημα της κάθε κυβερνησης.

 

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

Παντελώς ασχετο, αν και όχι τόσο, αν σκεφτεις οτι η απεργία χτυπά την κυβερνηση ενώ το σεξ την υπογεννητικότητα, η οποία ειναι παντιέρα/σύνθημα της κάθε κυβερνησης.

Χτυπώντας την υπογεννητικότητα δε χτυπάς και τη κυβέρνηση φέρνοντας στον κόσμο μελλοντικούς ψηφοφόρους;

 

[Έλλη Μ]

Eννοεις εκκολαπτόμενους συνταξιουχους.

 

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

Εκκολαπτόμενους συνταξιούχους ψηφοφόρους. Ή μήπως ψηφοφόρους συνταξιούχους;

 

[Έλλη Μ]

Σε κάθε περιπτωση, εχουμε (μαλλον, δηλαδη) ομοιόπτωτο ονοματικό προσδιορισμό, επεξηγηματικής φύσεως, καλησπέρα σας.

 

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

Μας έβρισες τώρα;

 

[Βασίλισσα]

Μου αρέσει ο Σταύρος Θεοδωράκης στους πρωταγωνιστές. Όταν ασχολήθηκε με την πολιτική μου χάλασε πολύ την εικόνα που είχα για αυτόν.
Εν τέλη είναι πολύ δύσκολο από τον χώρο της δημοσιογραφίας να ενταχθούν στην πολιτική ενώ από τον χώρο του αθλητισμού έχουμε δει να συμβαίνει.

 

[Έλλη Μ]

Μιας και ανέφερες τον Θεοδωράκη, θυμηθηκα εκεινα τα χρόνια της δεκαετιας του 90, με τις πολλές "δημοσιογραφικές" εκπόμπές, τα άπειρα καθόλου talk και λίγο shows, που ήταν όλα μα όλα τερμα βαρετά, παντελής έλλειψη ουσίας και καθενα αναπαρήγαγε τον εαυτό του ή κάποιο ανταγωνιστικό, η επανάληψη της κενότητας. Ολα καρμπόν, μόνο οι πρωταγωνιστές άλλαζαν η πηγαινοέρχονταν ανάμεσα σε στούντιο, απαντώντας στις ίδιες ερωτήσεις και διαφωνώντας, εκ περιτροπής, με τους πανελίστες. Οπως στα βιβλία της Ομηρόλη.
Καλα, για τον Θεοδωράκη, don't get me started.

Μονο μια εκπομπή θυμάμαι με νοσταλγία και πολλη συμπάθεια, τον Εξάντα του Αυγερόπουλου του οποιου οι εκπομπές ξεχώριζαν τόσο για τη δημοσιογραφική ερευνα (εβλεπες, ρε παιδί μου, οτι ο άνθρωπος ειναι σοβαρός) όσο και για τη φωτογραφία και τη μουσική της.

Και χθες, σε μια απο τις σπανιες φορές που έκατσα να χαζεψω τηλεόραση, έπεσα σε μια εκπομπή που, αρχικά, υπέθεσα οτι ηταν αφιέρωμα στους Απαράδεκτους. Τελικά, ηταν αφιέρωμα στον Μπονάτσο. Κάτι τύποι, σαν τον Μπονάτσο, μου αρεσουν πολύ. Ειναι πολυ γοητευτικές προσωπικότητες. Σαν αυτόν, τον Τζούμα, την Κάραλη (στα πρωτα χρόνια της). Δεν θα αναλύσω ΄τωρα την προσωπικότητα του Μπονάτσου, ομως αυτό που μου έκανε εκπληξη ήταν η περιγραφη της στιγμής του θανάτου του, από την οικογένειά του!! Εμεινα παγωτή, κυριολεκτικα, δηλαδή μεταφορικα. Αναλογίζομαι τι εχουν διαβασει αυτοι οι άνθρωποι απο τότε που πέθανε, ομως εξακολουθει και μου μοιαζει ακατανοητη και αχρειαστη η τόση πληροφορία, στιγμή τη στιγμή, του θανάτου του. Προσπαθεια αποκατάστασης ποιου πράγματος; Και γιατι να έχει σημασία; Και για ποιον;

Γιατι πρέπει να βγαινει η ζωή ή ο θάνατός μας στη διατίμηση; Τι να πω, εχω ξυπνησει και νωρις...

 

[Αντέρωτας]

Δεν ξερω αν αναφερθηκε στη συγκεκριμενη εκπομπη, αλλα με ειχε κουφανει οταν η κορη του ειχε πει οτι διαισθανθηκε το θανατο του και αρχισε να το λεει και να κλαιει χωρις λογο. Λιγο μετα αρχισαν οι επιπλοκες

 

[Τσίου]

Δεν μου αρέσει η αγαρμποσύνη. Αυτό το γκαπ, γκουπ, μπαμ, που συνοδεύει κάθε φορά που πας να πιάσεις ένα κουτάλι από το συρτάρι ή να κλείσεις την εξώπορτα, χωρίς να βιάζεσαι ή να είσαι θυμωμένος. Είναι κάποιοι τόσο δυνατοί που δεν ελέγχουν τη δύναμή τους; Τρελαίνομαι. Τράβα σιγά την πόρτα μέχρι να ακούσεις το κλικ και κλείδωσε. Δηλαδή, με το μπαμ νιώθεις ασφαλής ότι έκλεισε; Μία ήθελε να πιάσει κουταλάκι, που βρισκόταν μπροστά μπροστά, γκραααπ τράβηξε το συρτάρι με δύναμη λες και ήταν ο Καρπόζηλος, παραλίγο θα της έμενε στο χέρι. Σιγά, μαδάμ.

 

[Αντίβαρο]

Η αγαρμποσυνη μας δεν μεταφέρεται μόνο στα άψυχα αντικείμενα, αλλά και στους ανθρώπους.
Και όντως είναι κάτι που δεν αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή.

 

[Φαροφύλακας]

Πολλές φορές δεν είναι αγραμποσύνη, πάντως. Θεωρώ πως είμαι άνθρωπος της λεπτομέρειας.

Όταν όμως είμαι στην μάνα μου, μου παραπονιέται συχνά πως "βροντάω" την εξώπορτα.

Υποθέτω πως είναι διαφορετική δύναμη και ιδιοσυγκρασία.

 

[Ροκμαντικ]

Και έλα πες μου για φραπέδες μετά!!!
(ΥΓ: σας είπα να ανοίξουμε νήμα για τον καφέ)

Ναι, ψηφίζω νήμα για καφέ!!!


Μου αρέσει όταν πάω να περάσω το δρόμο, είτε σε διάβαση είτε όχι, κι υπάρχει ένας οδηγός που σταματάει ευγενικά. Ενίοτε κάνει νόημα κ με το χέρι να περάσω.
Πάντα ευχαριστώ, είτε με χαμόγελο είτε με like, σηκώνοντας τον αντίχειρα.

 

[Αντέρωτας]

Μου αρεσει που η @Έλλη Μ διαβάζει παλια μηνυματα και στο ακυρο μου κανει λαικ σε κατι που εγραφα αντιπροπερσι <3

 

[Τσίου]

Τοτε με ενοχλουν οι θορυβοι που γινονται ασυναισθητα (?). Σιγουρα, υπαρχουν πραγματα που κανω κι εγω χωρις να βρισκομαι στην στιγμη, αλλα αυτα τα ασκοπα κοπανηματα δεν τα μπορω. Δεν ειπα ολοι να κινουνται σαν νιντζα, αλλα λίγο μαλακά, ρε παιδια.
Μου αρεσει το βουτυρο Κερκυρας. Στις αρτηριες μου μαλλον οχι.

 

[Αντίβαρο]

Καλά με συγχωρείς

 

[Τσίου]

ωστε εσυ μενεις απο κατω; (πιο σιγα τα παντζουρια, καθε φορα που τα ανοιγεις νομιζω οτι εχει πεσει νταλικα στην πολυκατοικια).

 

[Αντίβαρο]

Πλάκα πλάκα (δύο πλάκες) το καλοκαίρι είχε χαλάσει ένας μηχανισμός από το παντζούρι. Στα χέρια μού είχε μείνει.
Ράφια, ντουλάπια...για τα κουτάλια δεν το συζητώ.

Το λοιπόν, υπόσχομαι να τα κάνω πιο απαλά.

 

[Τσίου]

Πες μου οτι σε εκανα να νιωσεις ασχημα... θα βγαλω αφρους. Ο,τι θελεις θα κανεις, και οπως σου αρεσει θα το κανεις. Οριστε μας. Κοπανα εκει ντουλαπια. Αιντες. Θα κοπανησω κι εγω, να φυγουν οι κατσαριδες.
(Και σε 5 χρονια, λεει, κανουμε ζωαρα περιοδευοντας με τους stomp).