Δεν μου αρεσουν οι παρα-πληθωρικοί άνθρωποι, αυτοι που κάνουν "φασαρία", αυτοί που μιλάνε μιλάνε μιλάνε, χωρις κατ' ανάγκη να κανουν πράγματι φασαρία, των οποίων το μουρμουρητό τριβελίζει και ζαλίζει το μυαλό σου, συχνά επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους, με μιαν επίφαση μετριοφροσύνης η οποια καλύπτει εναν απίστευτο εγωκεντρισμό. Μου προκαλούν συγχυση, κατα τον ίδιο τρόπο που με αποσυντονίζουν και με αγχώνουν οι πολύ φορτωμένοι χώροι. Θυμαμαι στη Θεσσ/νικη, να μου αρεσει να πηγαινω στο Εθνίκ, αλλά μετά απο κάποια ώρα με επιανε νευρικότητα, στριφογυριζα στην καρεκλα, κουναγα νευρικά τα γόνατα -εκ περιτροπής ή ταυτόχρονα-κι ήθελα να φυγω γρηγορα. Ξαφνου, συνειδητοποιησα οτι αυτό που μου προκαλούσε οοολη αυτη την αναστάτωση ήταν ο διακοσμος στην υπερβολή που είχε.
Δεν εχω καταληξει αν μου αρεσουν οι εκπλήξεις. Σιγουρα δεν μου αρεσουν οι δυσαρεστες εκπλήξεις και πιθανόλογώ εκεινες των οποιων την εκβαση δεν μπορώ ευκολα να ελεγξω, πράγμα κάπως περιεργο μιας και δεν θα ελεγα οτι ειμαι control freak. Αυτό που πραγματικα, όμως, που δεν μου αρεσει ειναι η σταδιακή προετοιμασία οτι κάποιος ετοιμάζει μιαν, αλλά δεν λεει παραπάνω κουβέντες. Του ανοίγεις ή δεν του ανοιγεις το κεφαλι;
Μου αρέσει να κάνω rearrange στο σπίτι ό,τι μπορώ να κάνω rearrange, από τις βιβλιοθηκες μέχρι τα επιπλα, αν και εφοσον εξακολουθούν να ειναι λειτουργικά. Μου αρεσει να νιωθω τον χωρο μου πραγματικό κι όχι αποστειρωμένο, δηλαδή να φαινεται οτι μεσα κατοικουν άνθρωποι που θα κατσουν στο τραπεζι να διαβασουν ή να παίξουν ή να κάνουν άλλες σάχλες κι ας μεινουν πάνω βιβλία, παιγνιδια κλπ κλπ, ο καναπές να φωναζει οτι πάνω καθονται και ξαπλώνουν άνθρωποι κλπ κλπ. Δεν μπορώ, δηλαδη, τον ψυχαναγκασμό της απολυτης τάξης, νομιζω θα συμφωνησω απολυτα με τον ποιητη, "όπου ακούς τάξη, ανθρωπινο αίμα μυρίζει". Και τώρα που είπα μυριζει, μου αρεσει το σπίτι να μυριζει κάτι σε κανελογαρυφαλοκονιακ τα Χριστουγεννα.
Δεν εχω καταληξει αν μου αρεσουν οι εκπλήξεις. Σιγουρα δεν μου αρεσουν οι δυσαρεστες εκπλήξεις και πιθανόλογώ εκεινες των οποιων την εκβαση δεν μπορώ ευκολα να ελεγξω, πράγμα κάπως περιεργο μιας και δεν θα ελεγα οτι ειμαι control freak. Αυτό που πραγματικα, όμως, που δεν μου αρεσει ειναι η σταδιακή προετοιμασία οτι κάποιος ετοιμάζει μιαν, αλλά δεν λεει παραπάνω κουβέντες. Του ανοίγεις ή δεν του ανοιγεις το κεφαλι;
Μου αρέσει να κάνω rearrange στο σπίτι ό,τι μπορώ να κάνω rearrange, από τις βιβλιοθηκες μέχρι τα επιπλα, αν και εφοσον εξακολουθούν να ειναι λειτουργικά. Μου αρεσει να νιωθω τον χωρο μου πραγματικό κι όχι αποστειρωμένο, δηλαδή να φαινεται οτι μεσα κατοικουν άνθρωποι που θα κατσουν στο τραπεζι να διαβασουν ή να παίξουν ή να κάνουν άλλες σάχλες κι ας μεινουν πάνω βιβλία, παιγνιδια κλπ κλπ, ο καναπές να φωναζει οτι πάνω καθονται και ξαπλώνουν άνθρωποι κλπ κλπ. Δεν μπορώ, δηλαδη, τον ψυχαναγκασμό της απολυτης τάξης, νομιζω θα συμφωνησω απολυτα με τον ποιητη, "όπου ακούς τάξη, ανθρωπινο αίμα μυρίζει". Και τώρα που είπα μυριζει, μου αρεσει το σπίτι να μυριζει κάτι σε κανελογαρυφαλοκονιακ τα Χριστουγεννα.
)
.