Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά ότι υπάρχει ο Άγιος Γεώργιος που θα σφάξει τον δράκο, άρα ο απεριόριστος τρόμος έχει όρια.
παιδιά, εγώ μαζί σας. συμφωνώ όσο δεν πάει.
Το πιστεύω και το εννοώ, ότι και ο δράκος πεθαίνει, και οι ήρωες μετά πάνε για ρετσίνες.
Δεν υπάρχει ικανοποιητικότερη ικανοποίηση από την εκπληρωτική εκπλήρωση αυτού το οριστικού
"Και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα"
το οποίο δεν είναι απόφανση αλλα ευχή, και ως ευχή,
θα αφορά και τους 'αυτούς' όσο και εμάς.
Ας αναρωτηθούμε λίγο.
Το επιμύθιο ανήκει επίσης στο παραμύθι και, λόγω αυτού, θα έχει και τον ίδιο σκοπό.
Ας μην το διασχίσουμε για λίγο.
Ας μείνουμε στο σημείο που ο δράκος πεθαίνει. Γιατί δεν μαθαίνουμε τίποτε για τον Αη-Γιώργη;
Γιατί το παραμύθι σταματά απότομα;
Ο Δράκος πεθαίνει; Αυτό το λένε στις αγιογραφίες, κάτω από τα ζαλιστερά θυμιατά.
Μα και ο Άη-Γιώργης εξαφανίζεται επίσης από το παραμύθι.
Δε γυρίζει σπίτι του να τρίβει τις πανοπλίες για να φύγουν τα αίματα, δεν του τσαλαπατάνε τα λουλούδια στον κήπο οι περίεργοι τουρίστες που θέλουν να βγάλουν σέλφι μαζί του, δεν παντρεύεται
(ευτυχώς), δεν κάνει παιδιά, δε γερνάει, δεν πεθαίνει ποτισμένος υπνωτικά από τους νοσοκόμους στο γηροκομείο ξεχασμένος από όλους.
Γιατί;
...Γιατί δεν επιζεί ο ίδιος.
Πήγε λοιπόν και τα έβαλε με το δράκο. Και εξαφανίστηκε.
Τουλάχιστον ψόφησε και ο δράκος.
...Ή όχι;
Για το αν ο δράκος πέθανε, έχουμε μόνο μία μαρτυρία, και αυτήν την κρατούν επαγγελματίες ψεύτες σε εικονοστάσι.
Τέσπα. Το παραμύθι έχει λόγο που είναι όπως είναι, και όσο το ανατέμνουμε, θα ανακαλύπτουμε την απλότητα μιας αλήθειας.
καληνύχτες