Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Πράκτωρ ΔΔ]

Steve White (Editor), Darren Naish (Editor): Mesozoic Art: Dinosaurs and Other Ancient Animals in Art
Απίστευτες απεικονίσεις από εξαιρετικούς καλλιτέχνες.
Βέβαια ο τίτλος είναι κάπως λάθος (;).
Δεν αφορά μόνο τον Μεσοζωϊκό, αλλά μάλλον όλον τον Φανεροζωικό Γεωλογικό Αιώνα.
Οι περισσότερες απεικονίσεις βέβαια είναι για την εποχή των Δεινοσαύρων, αλλά έχει μπόλικες που δεν ανήκουν εκεί.
Κάθε απεικόνιση έχει μια παράγραφο επεξήγησης για το τι βλέπουμε, γιατί ο καλλιτέχνης επέλεξε αυτή την αναπαράσταση και εάν είναι παλαιότερη αναπαράσταση γιατί θεωρείται ότι είναι λάθος με βάση τις τελευταίες ανακαλύψεις/θεωρίες.
Πολύ καλό, αν και είναι μάλλον coffee table book/εικαστικό/art book, παρά κάτι που θα "διαβάσεις" με την κλασσική έννοια.
Σε ένα χαλαρό απογευματάκι (λίγες ώρες μαξ) το χαζεύεις.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα που το έχω αφήσει κι αυτό παραπονεμένο από το καλοκαίρι.

Άνισες ιστορίες. Κάποιες πολύ καλές και κάποιες

 

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

Ναι, κάπως έτσι είναι. Κάποιες τις διάβασα μονοκοπανιά και κάποιες τις παιδεύω κάτι μήνες. Αλλά τώρα είμαι στη τελική ευθεία πια

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

James Wright, Enduring Vietnam
Ένα βιβλίο για το Βιετνάμ.
Αλλά αυτή τη φορά είναι σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένο στους baby boomers στις ΗΠΑ, οι οποίοι ήταν και αυτοί που κυρίως πολέμησαν εκεί και ειρωνικά ήταν η γενεά που αντέδρασε ποιο έντονα στον πόλεμο αλλά και είχε την χειρότερη αντίδραση στους βετεράνους όταν γύρισαν.
Μερικά πράματα για την πολιτική κατάσταση (πριν, κατά την διάρκεια και έπειτα), αρκετά για την κοινωνία που τους μεγάλωσε (ιδίως την τρέλα των '50s και το πως έβλεπαν οι Silent & Greatest Gens τα παιδιά τους), αναφορές στην ιδεολογία που επικρατούσε στην "χρυσή γενεά" που μεγάλωσε τους boomers και τέλος πολλά αποσπάσματα από αρχείο συνεντεύξεων και από πάρα πολλά που έκανε ο ίδιος.
Είναι πολύ καλό βιβλίο, κυρίως στο πως εξερευνά το ποιος ουσιαστικά πολέμησε εκεί, τι υπόβαθρο είχε από πολιτικοοικονομικής άποψης, τι συνήθως είχε ως καθήκοντα και γενικά πάρα πολλές λεπτομέρειες για το προφίλ των βετεράνων και στο τι θέση είχαν στην κοινωνία των ΗΠΑ.
Δεν αποφεύγει κάποιες γενικεύσεις, αλλά είναι ευχάριστη έκπληξη που δεν είναι ακόμη ένα Κατηγορώ που αναμασά τις ίδιες προκαταλήψεις, ιδέες και πολιτικές απόψεις που καθόρισαν την αφήγηση για την συγκεκριμένη σύρραξη. Κάτι που είναι μεγάλο μέρος της βιβλιογραφίας για το Βιετνάμ.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Βέβαια με σημείωση ότι δεν καλύπτει καθόλου τους Βιετναμέζους (πέρα από ελάχιστα που ήταν σχετικά με την αφήγηση του θέματος του), λίγα για την παγκόσμια κατάσταση και σχεδόν ελάχιστα για τις μάχες.
Έτσι για μια πλήρη εικόνα χρειάζεται κάποιος μερικά ακόμη βιβλία που καλύπτουν τα κενά.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Terry Pratchett, Moving Pictures
Ακόμη ένα κλασσικό του Πράτσετ.
Η πρώιμη ιστορία του κινηματογράφου σε φάντασι κωμωδία.
Καλοί χαρακτήρες, αν και προτιμώ τους φρουρούς από το Watch Series να πω την αλήθεια, ωραία πλοκή και άφθονες στιγμές γέλιου.
Δεν αποφεύγει μερικές φορές τις κάπως μέτριες ατάκες/αστεία, αλλά είναι λίγα σε σχέση με τις πάμπολες φορές που γέλασα δυνατά.
Προτείνεται 100% και εάν γίνεται στα Αγγλικά να μην χαθούν τα άπειρα λογοπαίγνια και οι ατάκες.

 

[Κάην]

Τελείωσα τα "τηλεφωνήματα" του Μπολάνιο. Εξαιρετική συλλογή διηγημάτων.

 

[Εστελλ]

Τελειωσα το καταπληκτικο βιβλιο Οι δέκα παππούδες, η θάλασσα κι εγώ που πηρα απο τον @ΚρίτωνΓ (σε ευχαριστω!!) στην συναντηση της λεσχης. Μου αφησε πολυυυ ωραια συναισθηματα και διαβαζοντας το γελασα, εκλαψα και το εκτιμησα ιδιαιτερα επειδη το περιεχομενο "απαντουσε" σε διαφορα συμβαντα που βιωνα οσο καιρο το διαβαζα. Ηταν το καταλληλο βιβλιο στην σωστη στιγμη και ευτυχως που ειχα την ευκαιρια να μου το προτεινουν(;)/δωσουν γιατι πρωτον πολυ σπανια διαβαζω συγχρονους συγγραφεις και δευτερον ποτε ιταλικη λογοτεχνια οχι επειδη δεν μου αρεσει απλα η ιταλικη κουλτουρα δεν μου προκαλει καποιο ενδιαφερον, ισως κακως. Ηταν υπεροχο βιβλιο, χωρις υπερβολες και φλυαρια, ανθρωπινο και αληθινο ως προς τα βιωματα που περιεγραφε.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Terry Pratchett, The Truth
Εκπληκτική (φάνταζι; ) κωμωδία με μπόλικη κριτική στο θέμα δημοσιογραφία και εφημερίδες.
Καλοί χαρακτήρες, ωραία πλοκή με λίγες κοιλιές και μια απίστευτη σειρά από έξυπνους διαλόγους και καυστικές ατάκες.
Από τα καλύτερα του πιστεύω, αν και στο τέλος ήταν λίγο προβλέψιμο και ηθικολογικό.
Βέβαια είναι γενικά ανάλαφρα τα βιβλία του και το περιμένει κάποιος.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τη Γυναίκα από το Ζάγκρεμπ.
Πάρα πολύ καλό. Πέρα από την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας, την ιστορική ακρίβεια αρκετών συμβάντων και την περιγραφική του δύναμη, κατόρθωσε στο συγκεκριμένο βιβλίο να μην "χαθεί" στα πολλαπλά ιστορικά γεγονότα και γεωγραφικά μέτωπα που άνοιξε. Μαζί με τη Μοιρά Πράγα, θεωρώ το συγκεκριμένο από τα καλύτερά του (τουλάχιστον σε σχέση με τα όσα διάβασα μέχρι στιγμής από τον Κερ). Και μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι άλλα βιβλία του, χωρίς τον Μπέρνι Γκούντερ, είναι πολύ βαρετά και "κακογραμμένα", υπό την έννοια ότι έχουν πολλά κλισέ που καταντούν ενοχλητικά. Π.χ. Γκριντάϊρον, Φιλοσοφικά εγκλήματα και η τριλογία με τον Σκότ Μάνσον (Ψεύτικο Εννιάρι, Το χέρι του Θεού, Ξαφνικός θάνατος-έχω διαβάσει τα δυο τελευταία). Νομίζω ότι ο Μπέρνι "έκατσε καλά" και μου κάθεται κι εμένα ακόμα καλύτερα, καθώς παρουσιάζεται σαν μια προσωπικότητα κοντά στην πραγματικότητα και σε σχέση με το πλαίσιο της εποχής του, παρά σαν μυθιστορηματικός ήρωας αστυνομικών ιστοριών.
Τελείωσα επίσης ένα μικρό βιβλιαράκι του Καμιλλέρι, τις Έρευνες του αστυνόμου Κολλούρα, μικρές και ευχάριστες ιστοριούλες που γράφηκαν για εφημερίδα.

 

[ΚρίτωνΓ]

Πολύ πολύ χαίρομαι @Εστελλ που σου ταίριαξε και που σου άρεσε. Ένα από τα πολύ όμορφα συναισθήματα που νιώθει κάνείς όταν πετυχαίνει (έστω και από τύχη) να ταιριάξει βιβλίο και αποδέκτη - που πιστεύω δεν είναι και εύκολο πάντα.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τη Θύελλα του De Prada. Όπου θύελλα, βλ. τον ομώνυμο πίνακα του Τζιορτζιόνε, γύρω απ΄τον οποίο χτίζεται αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα με φόντο τη Βενετία. Από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία. Ευφυής γραφή, εξαιρετική μετάφραση, υπόθεση αστυνομική, που σε κανένα σημείο όμως ο συγγραφέας δεν επέτρεψε να κατηγοριοποιηθεί το βιβλίο του σ'αυτό το είδος, ούτε να θυμίσει αντίστοιχες αστυνομικές ιστορίες. Αντιθέτως, πρόκειται για μια περιγραφή του εσωτερικού κόσμου ενός βοηθού καθηγητή ιστορίας της τέχνης με διαρκείς αναφορές στον πίνακα του Τζιορτζιόνε.
Εξαιρετικό!

 

[ΚρίτωνΓ]

@ΜιΛάμπρος ευχαριστώ που δίνεις ιδέες για τα προσεχώς μου!

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Terry Pratchett, Monstrous Regiment
Άλλο ένα του Πράτσετ. Αυτή την φορά ιδιαίτερα μέτριο.
Αφορά την ιστορία μιας ασυνήθιστης ομάδας "στρατιωτών" σε έναν ατελείωτο πόλεμο.
Μερικοί καλοί χαρακτήρες και πολλοί τελείως φλατ, μέτρια πλοκή που γίνεται χειρότερη όσο προχωράει το βιβλίο και τα αστεία τελείως άψυχα.
Δυστυχώς κάτι λιγότερο από προτεινόμενο.
Πάμε για το Going Postal τώρα.

 

[Διχασμένη]

Τελείωσα τη Θύελλα του De Prada. Όπου θύελλα, βλ. τον ομώνυμο πίνακα του Τζιορτζιόνε, γύρω απ΄τον οποίο χτίζεται αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα με φόντο τη Βενετία. Από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία. Ευφυής γραφή, εξαιρετική μετάφραση, υπόθεση αστυνομική, που σε κανένα σημείο όμως ο συγγραφέας δεν επέτρεψε να κατηγοριοποιηθεί το βιβλίο του σ'αυτό το είδος, ούτε να θυμίσει αντίστοιχες αστυνομικές ιστορίες. Αντιθέτως, πρόκειται για μια περιγραφή του εσωτερικού κόσμου ενός βοηθού καθηγητή ιστορίας της τέχνης με διαρκείς αναφορές στον πίνακα του Τζιορτζιόνε.
Εξαιρετικό!

Μυστήριος πίνακας και φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον το βιβλίο!

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα το "Το τραγούδι των Νιμπελούνγκεν".
Γνωστό μεσαιωνικό έπος της Γερμανίας με βασικό χαρακτήρα στο 1ο μισό του τον Ζίγκφριντ και στο 2ο μισό την γυναίκα του Κριμχίλντ, η οποία από αγνή και ερωτευμένη πριγκίπισσα μετατρέπεται σε μοχθηρή βασίλισσα που διψά για αίμα και εκδίκηση.
Η αλήθεια είναι πως οι ιστορίες μου ήταν πάνω κάτω γνωστές, αν και δεν περίμενα στο 2ο μέρος τέτοια αλλαγή της Κριμχίλντ και πλέον μπορώ να καταλάβω τι ενέπνευσε τον Μάρτιν να γράψει για τον "Ματωμένο Γάμο" του Ρομπ Σταρκ.
Επιπλέον νομίζω πως αυτό το έπος αποτελεί πηγή και έμπνευση για πολλά βιβλία τύπου φάνταζι!

Εξαιρετική έκδοση από τον ΣΤΟΧΑΣΤΗ και πολύ διαφωτιστικά το επίμετρο και η εισαγωγή.
Λογοτεχνικά πάντως δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει το έργο. Προφανώς, αποτελεί συρραφή μύθων και θρύλων της εποχής, η γλώσσα είναι πολύ απλή αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο οι χαρακτήρες δεν είναι τόσο επίπεδοι όσο θα περίμενε κανείς.

Εν τέλει, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο (βλ Οδύσσεια ή Ιλιάδα), αλλά διαβάζεται ευχάριστα.
Μνημειώδης και αριστουργηματική η μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον Φρίντριχ Μούρναου. (μέρος 1ο + μέρος 2ο)

 

[Μοκαντάσα αλ Σάφερ]

To Δάκρυ και Χαμόγελο του Χαλίλ Γκιμπράν, για χάρη του οποίου παράτησα ό,τι άλλο διάβαζα αυτή την εποχή και δεν το μετάνιωσα.

 

[Πράκτωρ ΔΔ]

Terry Pratchett, Going Postal
Ένα βιβλίο του Πράτσετ για την "μάχη" ταχυδρομείου-τηλεφώνου/τηλέγραφου/ιντερνετ.
Βέβαια αυτά είναι η επιφάνεια, κατά βάθος είναι κυρίως σάτιρα για τον εταιρικό κόσμο/πρακτικές και γενικά για το πόσο εύκολα μεγαλοκαρχαρίες κάνουν ότι θέλουν στις καπιταλιστικές οικονομίες.
Βέβαια πάντα με μια ανάλαφρη ιστορία ως πασπάλισμα και μπόλικη δόση (μαύρου κυρίως) χιούμορ.
Οι χαρακτήρες καλοί με ιδιαίτερη μνεία σε μερικούς απίστευτους δευτερεύοντες - κλασσικές περσόνες.
Άτομα που βρίσκεις κυρίως ως χαμηλόβαθμους ΔΥ.
Εκεί που τον παραδέχτηκα (και γέλασα ιδιαίτερα) ήταν σε μια σκηνή που είχε έναν "κακό" να δίνει μια δήλωση σε 100% ρεαλιστικό εταιρικό ξύλινο λόγο (business jargon που λεν). Εκεί ήταν σαν να διάβαζα την ανακοίνωση για απολύσεις λόγω κακών αποτελεσμάτων του περασμένου τριμήνου από πρώην CFO στην εταιρεία που είμαι...
Δεν έχω να γράψω πολλά άλλα, είναι από τα καλύτερα του και το προτείνω με τα μπούνια.
Ιδίως όταν κάποιος έχει φάει στην μάπα εταιρικό κλίμα/καταστάσεις σε μεγάλη εταιρεία. Θα νιώσει στο πετσί του τις καταστάσεις/χαρακτήρες..

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα το Λόφο των ονείρων του Άρθουρ Μάχεν. Ας αναφέρω για την ιστορία ότι είχα διαβάσει ορισμένες αναρτήσεις του @Νικόλας Δε Κιντ πριν ακόμα γίνω μέλος της Λέσχης σχετικά με το συγκεκρίμενο και, βασιζόμενος και στις άλλες βιβλιοεπιλογές του, έδειξα εμπιστοσύνη (που ανταμείφθηκε, όπως και σε άλλες περιπτώσεις). Δυσκολεύτητα πολύ μέχρι να το βρω -αν δεν κάνω λάθος το έψαχνα πάνω από τριετία- παρά το ότι πρόκειται για έκδοση της πρώτης πενταετίας/επταετίας του αιώνα μας.
Ορισμένα απ'τα συμπεράσματά μου είναι ότι θα ήθελα να ξαναδιαβάσω την τριάδα των έργων του Μάχεν που κυκλοφορούν από τον Αίολο, ότι ο μεταφραστής ίσως να μην έκανε την τόσο καλή και προσεκτική δουλειά που αναφέρει στην εισαγωγή του και ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να διαβάσω το αγγλικό πρωτότυπο που βρήκα για ένα 10ευρο.
Απο κεί και πέρα, πρόκειται για ένα βιβλίο με τον ήρωα του οποίου (τουλάχιστον στα 2-3 αρχικά κεφάλαια) θα ταυτιστεί πολύς κόσμος πολύ εύκολα. Χωρίς να είναι τίποτα συναρπαστικό, πρόκειται για γοητευτικό και όμορφο βιβλίο (υποθέτω στα αγγλικά θα είναι ακόμα πιο όμορφο, σε ό,τι αφορά στις περιγραφές τοπίων, χαρακτήρων, συναισθημάτων).
Βέβαια, από τη μέση και μετά, ο ήρωας μου'σπασε τα νεύρα, κυριολεκτικά, σε σημείο να κοιτάζω πόσες σελίδες έμειναν για να τελειώσει επιτέλους, καθώς δεν άντεχα να τον βλέπω στην κατάσταση που βρισκόταν, ούτε άντεχα να τον βλέπω να επιμένει τόσο πολύ για κάτι που, φαινόταν ξεκάθαρα, ήταν χαμένη υπόθεση.

Spoiler: spoiler

νομίζω το'κανε πάρα πολύ σκόπιμα ο Μάχεν, να φέρει τον αναγνώστη σε σημείο τέτοιο, ώστε να θέλει να μπει μες στις σελίδες και να πλακώσει το παλιόπαιδο τον Λούσιαν (=ο ήρωας) στις σφαλιάρες

Ως την τελευταίες δυο σελίδες, όπου το βιβλίο τελειώνει κι όλο εκείνο το νεύρο χάνεται και μένεις κάγκελο από την έκβαση των πραγμάτων. Και βρίσκεσαι ξαφνικά να κρατάς το κλειστό (πιά) βιβλίο στα χέρια, αναλογιζόμενος πολλά πράγματα, κατά πρώτο και κύριο λόγο για τον εαυτό σου και τη ζωή σου, ακριβώς επειδή πέρασες από το σημείο που βρέθηκε ο ήρωας, ο Λούσιαν, και αναρωτιέσαι πόσο πολύ του μοιάζεις, πόσο πολύ παραμένεις ίδιος μαζί του, τι μπορείς να κάνεις για να πάψεις να είσαι ίδιος (γιατί θέλησεις να τον σφαλιαρίσεις). Ή αν τελικά θέλεις να παραμείνεις έτσι επειδή πιστεύεις ότι "το'χεις".
Διαπιστώνω μεθ'εκπλήξεως ότι όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ το εκτιμώ...Δύσκολο να βρεθεί. Αν το βρει κανείς, ας το πάρει.

Ένα ακόμη βιβλίο που τελείωσα αυτές τις μέρες είναι τα Άλογα του Χειμώνα του Φίλιπ Κερ. Το αγόρασα στην προσπάθειά μου να ολοκληρώσω την εργογραφία του συγκεκριμένου συγγραφέα. Αργότερα παρατήρησα ότι πρόκειται για εφηβική λογοτεχνία. Παρ'όλα αυτά, είναι πάρα πολύ ευχάριστο και σχετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Ο Κερ επιστρέφει στο αγαπημένο του θέμα, τον β' Π. Π. με μια ιστορία δυο σπάνιων αλόγων, μιας μικρής εβραίας και ενός σκύλου.

 

[Έλλη Μ]

@ΜιΛάμπρος γιατι δεν εκανες παρουσιαση;
Εχω διαβασει το βιβλιο και μάλιστα, θυμαμαι να εχω ετοιμασει μια, την οποια ποτε δεν ανηρτησα μιας και δεν μπορουσα να κανω attach το εξωφυλλο και πια, δεν θυμαμαι αν ή πού την εχω.
Anyways, αυτο που θυμαμαι εντονα ειναι να το σκεφτομαι περισσοτερο αργοτερα παρα οσο το διαβαζα, να εχω διαβασει παρα πολλες υπερβολες για το βιβλιο και παρα πολλες πομπωδεις, κενες αερολογιες, μυστικιστικαζουσες και μηρυκαζουσες (δικο μου) αποψεις γι' αυτο, συνεπαρμενες απο βακχικη μανια που περισσοτερο αυτες μου εχουν μεινει παρα τελικα το βιβλιο το ιδιο, το οποιο ειναι ενα πραγματικα αξιολογο εργο και για τους λατρεις του ειδους, ιδανικο αναγνωσμα. Οσο με αφορα, ειναι απο κεινα που δεν διαβασα απνευστι και μαλλον αποστασιοποιημενα. Ενω πραγματικα η γραφη του ειναι σχεδον αρτια, το θεμα πολυ ελκυστικο, ο ρυθμος του μαλλον ανισος και αταιριαστος.
Αυτα. Α, ναι, ο λογος για τον λοφο.

 

[Εστελλ]

Το εψαξα για να το αγορασω και το βρισκω εξαντλημενο. Μηπως γνωριζετε καποιο βιβλιοπωλειο που να το εχει διαθεσιμο;